Excuses

Eindelijk is het zover, het laatste coschap! Op de eerste dag pak ik het beoordelingsformulier er vast bij, ik moet toch weten op welke punten ik beoordeeld ga worden. Tot mijn schrik zie ik dat er niet meer alleen staat: onder niveau, op niveau, boven niveau – er staat ook nog eens overal basisarts achter. Moet ik nu al op het niveau van een basisarts functioneren? Moest dat niet pas na het oudste coschap? Het zweet breekt me uit en ik ben nog niet eens begonnen.

Mijn eerste weken slijt ik op de Cardiologie. Ik begin met zes eigen patiënten en vrees voor elk nieuw medicijn dat ik voorstel. Bijwerkingen, interacties, therapietrouw, allemaal zaken waar ik me als co eigenlijk nooit echt mee bezighield.

Maar toch… na twee weken ‘ontwater’ ik zonder blikken of blozen die patiënt met hartfalen, en atriumfibrilleren converteren is ook geen probleem meer. Mijn zelfvertrouwen groeit en ik glimlach van binnen (en misschien ook wel van buiten!) als de baas mij voorstelt als zaalarts aan de patiënten. Tot mijn eigen verbazing lijk ik heel veel zelf te kunnen en te weten.

Maar dan komt er in mijn laatste week een patiënt binnen op de SEH: verdenking longembolie. De huisarts heeft al een D-dimeer geprikt en die bleek verhoogd. Drie uur en een CT-scan later blijken er toch geen longembolieën te zijn. Maar mijn patiënt blijft benauwd en ik herhaal mijn anamnese. Ik haal er toch een drukkend gevoel op de borst uit en een nacht met veel pijn. En nog een kritische blik op het ecg laat zien dat ik misschien toch iets over het hoofd zie. Van overleg met de longarts dan maar naar de cardioloog. De laatste geeft me een ontzettende uitbrander dat ik niet eerder met hem heb overlegd. Dat doet me niet zo veel, maar het uitleggen aan de patiënt wel. Want hoe leg ik uit dat ik niet meteen aan een hartprobleem heb gedacht? De dokter moet dat toch weten? Ik ga er rustig voor zitten en bied voor het eerst in mijn prille artsen­carrière mijn excuses aan aan een patiënt. Ik verbaas me als ze zegt dat ze blij is dat ik haar meeneem in mijn gedachtegang en de ‘fout’ die ik heb gemaakt. Ze is blij dat ze weet wat eraan scheelt. Haar rustige houding inspireert me. En zo heb ik op de valreep van mijn oudste coschap weer iets totaal anders geleerd!

Sara Roos

Meer blogs en columns