Blog Maike - De nieuwe co

Het is mijn eerste co-schap: dermatologie. Mijn 7 praktijkdagen loop ik mee op de poli in een perifeer ziekenhuis. Aangekomen op de poli krijg ik een jas, maatje XXL, in m’n handen gedrukt en moet ik wachten op mijn begeleider in zijn kamertje.

Ik kijk een beetje rond, en als hij eindelijk binnenkomt glimlacht hij breed. Hij ziet eruit als een skileraar in een witte jas gemixt met Gerard Joling maal tien. Zijn haar lijkt wel ontploft - menig vrouw zou jaloers zijn op dat enorme volume - en hij is zo bruin dat je je afvraagt of hij soms iedere nacht onder de zonnebank slaapt, wat erg bijzonder zou zijn voor een dermatoloog. Zijn helderblauwe ogen en spierwitte tanden steken fel af bij zijn kleurtje. “Ben jij mijn nieuwe co-assistent?” vraagt hij. Ik knik. “Mooi. We gooien je meteen in het diepe…”

Met nagenoeg blanco kennis van dermatologie zie ik vervolgens mijn eerste patiënt als co-assistent. En hoe kan het ook anders: hij blijkt last te hebben van vreemde vlekjes op zijn penis. Natuurlijk vraag ik naar zijn seksuele verleden, maar een SOA bleek al uitgesloten door de huisarts. Op dat moment is de limiet van mijn kennis over penisvlekjes bereikt en besluit ik het lichamelijk onderzoek aan mijn begeleider over te laten. Deze zet na een aanvullende anamnese en een korte blik op het geslacht een flinke verdovingsspuit in de penis van de patiënt en neemt vervolgens een biopt. Meneer houdt zich stoer, maar de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd verraden flinke pijn en angst. Zijn vrouw zit in de hoek en zegt met een glimlach en met haar blik de andere kant op dat de twee elkaar door dik en dun steunen. Ik frons. Mijn neiging om de hand van de meneer vast te houden is bijna onbedwingbaar, maar ik hou me in. Mijn eerste patiënt mag naar huis, een extra gat in zijn penis rijker.

In de daaropvolgende weken zie ik alle nieuwe patiënten eerst zelfstandig, bespreek ze vervolgens met mijn begeleider en doe indien nodig zelf de biopsieën. Het ernstigste wat ik zie is een groot plaveiselcelcarcinoom op de hoofdhuid. Ik begin om 9 uur, heb tussen de middag een uur en soms zelfs anderhalf uur pauze, en om 5 uur ga ik naar huis. En al interesseert de dermatologie me voor geen meter, deze dagen op de poli bevallen mij best prima! Jammer dat er maar 7 dagen praktijk voorkomen in het coschap en dat mijn bruisende begeleider achteraf een achterbakse kwal bleek, anders zou ik misschien nog kunnen denken dat dermatologie leuk is…

Maike

Meer Blogs van Maike