Vivienne is halverwege haar coschappen en schrijft over haar belevenissen binnen de witte muren.
Ik weet niet wat ik zeggen moet, hoorde ik dat goed? Zei ze echt dame, en geen jongedame? Gevleid en met wat meer zelfvertrouwen geef ik haar een bemoedigend knikje en loop de kamer uit. Misschien staat die spierwitte jas me toch wel goed.
Ik glimlachte naar haar partner, hij gaf antwoord op mijn vragende blik. ‘Misschien kun je met haar mee puffen, ze denkt dat ze het niet kan’, zei hij. Ik zette mij schrap, ging kaarsrecht op de kruk zitten en in de eerste volgende weeënpauze maakte ik opnieuw contact met haar. ‘We gaan dit samen doen’, zei ik, ‘doe mij maar na.’
