Zijn oma denkt dat hij de wereld redt. Zijn moeder denkt dat hij keihard werkt, zijn vader denkt dat hij constant slimme dingen doet. Zijn vrienden denken dat hij omringd is door gewillige coassistentes, zijn neefje denkt dat hij de hele dag pus uitzuigt. Maar wat doet Sebastiaan, coassistent, nu echt de hele dag in het ziekenhuis? Deze blog licht een tipje van de sluier op.
Hij geeft me een ferme handdruk en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik heb geen flauw idee wie dit is. Gelukkig kan ik vertrouwen op de gesprekstechniekklassieker ‘laat een stilte vallen’, en praat hij snel verder.
Het is een herfstachtige vrijdag, de regen klettert gestaag tegen het enige raam van de artsenkamer. Een lange week komt langzaam ten einde: samen met de anios werk ik de laatste notities van de zaal bij. De overdracht is al geweest, alle brandjes zijn vanaf nu voor de avonddienst.
Als coassistent moet je constant scherp zijn. Geïnteresseerd en assertief. Goed voorbereid. Sociaal en zo enthousiast dat je achter deze arts aan mag lopen, zijn vragen mag beantwoorden, of zelfs een patiënt mag zien!
Als je net als oudste coassistent op zaal begint, is het heerlijk om een ervaren verpleegkundige bij je in de buurt te hebben. Ze maakt je leven een stuk makkelijker.
We weten het al twee dagen. Bij de opvang van de vrouw op de SEH hadden we naast de bloeding in de hersenen ook iets anders gezien: een verdacht plekje in de linkerlongkwab.
