Sabine komt als vijfdejaars geneeskundestudent steeds dichter bij de eed van Hippocrates en geniet nu nog even van haar coschappen in haar (nog altijd te lange) witte jas.
Vanaf de gang zie ik dat mevrouw druk in gesprek is. Haar gesprekspartner kan ik vanaf hier niet zien, maar het lijkt geen bekende te zijn, want ze steekt haar hand uit om zich voor te stellen. Ik kom de kamer in en verwacht iemand van de fysiotherapie of ergotherapie te zien, maar in plaats daarvan zie ik alleen een verbaasde mevrouw.
Vrijdagmiddag en de scans van drie van mijn patiënten moesten nog door de radioloog beoordeeld worden. Ja, ik kan zelf kijken. Nee, ik snap niet hoe ik geëlongeerde vaten moet herkennen zonder pijltje erbij.
Een semiartsstage is een ware beleving. Zeker in de eerste weken dacht ik meerdere keren op een dag: wat?! En dan keek ik opzij naar mijn collega-semiarts in de hoop daar soortgelijke paniek te zien. Gedeelde smart is halve smart, hè.
Af en toe moet ik mezelf weer even voorhouden wie we nou eigenlijk behandelen. De arts, zodat deze een voldaan gevoel krijgt? Of de patiënt, zodat deze zich hopelijk beter zal gaan voelen?
Van de week had ik weer eens een beoordelingsgesprek. Na keurig een beetje geheenenweerd te hebben met ‘hoe vond je zelf dat het ging?’ en ‘wat was jullie indruk van mij?’ (zoals het heurt), ging het over de uiteindelijke beoordeling. ‘Ga je nog voor cum laude?’
