Laurien (24) is net begonnen met het laatste jaar van de opleiding en maakt zich klaar voor het echte werk: dokter zijn. In de loop der jaren is ze erachter gekomen dat ze dit vak vooral waardeert door het inkijkje dat ze in het leven van elke patiënt mag krijgen. Dit lees je terug in haar blogs.
‘Kan ik weer een nieuwe patiënt gaan zien?’, vraag ik aan de coördinerende SEH-arts. Ze werpt een blik op het grote scherm op de balie waarop staat aangegeven welke patiënten en problemen zich op dit moment op de spoed bevinden. ‘Zou jij naar kamer 12 willen gaan? Daar ligt een meisje met een geïnfecteerde brandwond. De plastisch chirurg is ook al op de hoogte, maar die heeft gevraagd of wij eerst de nodige hulp kunnen bieden.’
Het was een gewone middag op de poli kindergeneeskunde. Kindjes met bedplassen en luchtwegklachten kwamen voorbij: typische klachten voor de pediatrie. Ook de verwijzing van het laatste kindje, een jongen van drie jaar, leek geen ingewikkeld verhaal.
Het einde van de dagdienst kwam in zicht. Ik besloot nog een laatste telefoontje op te nemen. ‘Goedemiddag, met de assistente van de huisartsenpost!’ Aan de andere kant van de lijn begon een man in gebrekkig Nederlands te vertellen dat hij trombose had en nu een bloedwaarde van 1.4. ‘Dus, hoeveel medicatie moet ik nu nemen?’
‘Dit is misse boel jongens, dit is helemaal niet goed’, sprak de gynaecoloog zachtjes. Mama begon te huilen, papa staarde wezenloos voor zich uit. Een week geleden leek alles nog helemaal goed, nu werd hun grootste nachtmerrie werkelijkheid.
Dat ze ook ’s nachts graag op pad ging, leek ze niet helemaal te beseffen. Haar echtgenoot, haar 85-jarige mantelzorger, had daardoor ook gebroken nachten en kon de zorg nog maar nauwelijks aan.
