Een coschapdip
1 reactieIneens hoor je jezelf tegen iemand zeggen dat je in een coschapdip zit. Zonder precies te weten wat dat inhoudt. Het gaat duidelijk niet zo goed met je.
Het gebeurde een aantal dagen geleden. Je had zoals afgesproken een patiënt van het spreekuur voorbereid. Je had er tijd in gestoken, behoorlijk veel tijd zelfs, want je was erop gebrand om het goed te doen. Na twee minuten heeft de arts die naast je zat je onderbroken. Twee minuten. En vervolgens heeft diegene het gehele gesprek overgenomen, gekaapt eigenlijk — nog voordat je een kans hebt gekregen om überhaupt iets verkeerd te doen.
Toen zat je alleen nog maar te luisteren, en heb je je een gigantische sukkel gevoeld. Een sukkel die voor de ogen van de patiënt werd veroordeeld tot luisteren. Alsof je er eigenlijk niet was, alsof er met jou niet werkelijk rekening gehouden hoefde te worden.
Kon je maar verdwijnen in je stoel.
‘Laat maar’, denk je ineens, ‘laat het ook állemaal maar zitten.’ Je vraagt je af wat je hier in hemelsnaam aan het doen bent. In gedachten begrijp je heus wel dat het een onbeduidend voorval is, maar plotseling heb je er verschrikkelijk de pest in. Plotseling heb je alleen maar het verlangen om op te geven.
En waarom ook niet? De dagen daarna gaat je normale vriendelijkheid ongewild over in een onderhuidse boosheid op de afdeling waar je rondloopt. Ongemerkt wordt je interesse verdrongen door onverschilligheid. Je herkent jezelf niet meer.
Nog even denk je terug aan een eerdere periode van je coschappen. Die ene keer, toen je zo enorm teleurgesteld was na een tegenvallend eindcijfer – nadat je zó verschrikkelijk je best had gedaan. Je denkt aan de weken die voorbijgingen voordat je die teleurstelling van je af had geschud.
Nu laat je de woorden van je beoordelaar gelaten over je heen stromen. Je weet dat je het niet bijzonder goed hebt gedaan, dat je onverschillig bent geweest. Het maakt je even niets uit. Je wilt alleen maar zo snel mogelijk weg.
Ik beloof je dat het goed komt.
Lees ook
M.F.A.D. Osei-Agyeman
Coassistent, Rotterdam
Mooi geschreven en zeer herkenbaar!