Échte zorg

Terwijl ik een broodje weghap in het restaurant van het ziekenhuis voel ik mij niet helemaal op mijn gemak. Het is alsof ik hier eigenlijk niet zou mogen zitten als witte jas in spe tussen de vele ochtendjassen. Een gevoel incognito te zijn overvalt mij.

Er schuifelt een vrouw langs, gevolgd door een infuuspaal. Met moeite laat ze de paal soms even los en neemt een hap van een broodje. Een oudere man loopt naar haar toe. In zijn rechterhand heeft hij papieren die ik herken als brieven van het ziekenhuis. Liefdevol neemt hij het broodje van de vrouw over als hij haar helpt bij het nemen van een hapje en haar ervan overtuigt even te gaan zitten. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik zie hoe zij nukkig reageert maar vervolgens toch gaat zitten. Ik besluit mij op mijn broodje te storten voordat het iemand opvalt dat ik ongegeneerd zit te genieten van deze live variant van All You Need is Love.

Ik schrik op uit mijn overpeinzingen als het kind in de buggy naast mij het op een schreeuwen zet. Hij huilt hartverscheurend terwijl zijn armpjes tegen zijn lichaam drukken. Volgestampt met klinische associaties stel ik haast reflexmatig een differentiaaldiagnose op, maar moeder is mij voor en stelt feilloos de diagnose. Binnen no-time heeft ze het kind terug in een stabiele toestand op een manier waar geen ABC-protocol tegenop kan. Zodra de oorzaak van alle paniek weer veilig terug in de armpjes van het kind wordt gedrukt en het afgekloven oor van de teddybeer weer tussen de knuistjes en gezicht van het jongetje is beland, keert de rust terug alsof deze nooit weg is geweest.

En dan, op dat moment besef ik in één klap wat misschien wel de belangrijkste boodschap is van mijn coschappen. Échte zorg komt helemaal niet van dokters. Niet van therapeuten. Échte zorg komt niet van verpleegkundigen en ook niet van maatschappelijk werkers.

Échte zorg zit thuis. Op de bank. Waarschijnlijk nu zappend tussen een slechte actiefilm en Late Night Poker. Echte zorg staat nu te strijken, plakte vanochtend je fietsband of belde net voor de irritant-zoveelste-keer op of je al veilig thuis was. Échte zorg heeft misschien zojuist nog een scheldkanonnade ontvangen over het tandpastadopje of het hoog-laagbeleid aangaande de toiletbril. Échte zorg komt van hard­werkende papa’s en mama’s, liefdevolle broertjes en zusjes en zorgzame partners. Van sympathieke buurmannen en -vrouwen en attente kennissen.

In één klap kan ik het gevoel incognito te zijn een plaats geven. Ik besef dat de houding van artsen een nederige hóórt te zijn. Vereerd dat wij deze papa’s, mama’s, broertjes, zusjes, nichtjes en neefjes zo nu en dan mogen lenen. Eventjes. Om ze daarna snel weer terug te geven aan de plek waar alle patiënten naar verlangen. De plek waar échte zorg wordt geleverd: thuis.