Docententien

Mijn co krijgt vandaag zijn eindbeoordeling. Hij is zo’n co die meer kennis heeft dan de rest, die harder werkt, die echt uitblinkt. We zien het allemaal: hij is gewoon beter dan gemiddeld. Na zijn beoordeling komt hij een beetje bedremmeld de cokamer in. ‘Een acht,’ zegt hij zonder enthousiasme. Er klinken ‘wauws!’ en ‘wat goeds!’. Maar ik zie het aan hem: hij ging voor een negen.

‘Je baalt hè,’ zeg ik even later als we alleen zijn. ‘Ja,’ zucht hij. ‘Ik had echt gehoopt op een negen. Hij zei dat ik heel goed was en heel hard had gewerkt, maar dat hij uit principe geen negens geeft, omdat er veel goede co’s zijn. En weet je wat ik daar nou het rottigst aan vind? Nu weet ik nog niet of ik gewoon geen negen waard was, of dat ik wel een negen waard was geweest als hij wél negens had gegeven.’ Ik zucht. Dit vind ik dus verrot aan het systeem. Dan heb je een verdomd goede co en dan krijgt die geen negen, omdat zijn beoordelaar die niet geeft ‘uit principe’. Waarom niet? Waarom verdient iemand geen negen, ‘omdat er veel goede co’s zijn’? Wees blij dat er zoveel goede, hardwerkende, getalenteerde aankomende dokters zijn. Denkt zo’n man dat het motiverend werkt om je uit de naad te werken en daar dan niet voor beloond te worden?

Waarom zou je nog je best doen als je toch een zeven of een acht krijgt, wat je ook doet? Ik hoor regelmatig geklaag over ongemotiveerde studenten; de zes is de ‘studententien’. Maar als je wél je best doet, geeft de docent toch hooguit de docententien, oftewel een acht. Ik krijg wel eens het gevoel dat je echt het geneesmiddel tegen kanker moet uitvinden of je patiënten moet uitschelden om (positief of negatief) boven het maaiveld uit te steken. Tenzij je het echt te gek maakt, blijf je een middenmoter.

Als ik ‘s avonds in bed lig, ben ik nog altijd verontwaardigd. Lieve docenten, wij coassistenten weten echt wel dat we nog maar aan het begin staan en nog veel moeten leren. We weten dat we nog lang geen specialist zijn, dat we heel hard moeten werken en dat we altijd kritisch zullen moeten blijven, dat we moeten nadenken, dat we onszelf moeten ontwikkelen, ook als we straks op jullie stoel zitten. We zien hoe jullie dat ook doen, hoe jullie bij jezelf geen genoegen nemen met middelmatig zijn en jezelf en elkaar blijven uitdagen. Het is terecht dat er niet snel een negen wordt gegeven, dat je dan echt wat in huis moet hebben. Maar waarom nooit tevreden zijn als dokter, maar wel genoegen nemen met middelmatig docentschap? Als je echt zó weinig verschil ziet tussen coassistenten dat je geen negens wíl geven, dan wordt het misschien eens tijd om ook je didactische blik wat verder te ontwikkelen. Je leidt tenslotte niet alleen de dokters, maar ook de opleiders van morgen op. En daarin mag je best streven naar bovengemiddeld zijn.