De nieuwe zuster

‘Hé, kijk!’ Ik sta nog niet in haar kamer of het meisje komt al naar me toe gedarteld. Vol trots laat ze me een roze pasje zien, met daarop haar naam en daaronder in grote letters ‘zuster’ geschreven. ‘Ah, ben jij mijn nieuwe collega, de nieuwe zuster?’ vraag ik haar. Haar ogen twinkelen.

Ze is nu een week opgenomen in het ziekenhuis, maar ze is hier poliklinisch al vaak geweest. Door inspanningen van het hele team en met hulp van haar ouders begint ze haar extreme angst voor medische handelingen langzaamaan kwijt te raken. Gelukkig maar, want ze zal nog meer terug moeten komen. Ze kent de dagelijkse gang van zaken: de zuster komt spierballen meten en ik kom naar haar buik luisteren, om te raden wat ze heeft gegeten. En gelukkig voor mij is dat een stuk makkelijker nu ik weet welke drie soorten beleg ze op haar boterhammetjes eet. De routine is duidelijk en zorgt dat ze zonder protest meewerkt. Ze klimt op bed en doet haar shirt omhoog. Het is maar goed dat ik nog niet weet hoe hard ze vanmiddag zal gillen als ik onder haar pleister moet kijken.
‘Nu bij aap!’ Ze vist het lampje uit mijn zak en schijnt op de mond van haar knuffel. ‘Zo, jij bent echt een goede zuster,’ zeg ik lachend, en vervolgens ben ik nog een paar minuten bezig om mijn lampje weer terug te krijgen. Toch jammer dat deze zuster nog niet geleerd heeft om pleisters los te peuteren…