Blog Willem - Snijzaal

Als ik de gang van de snijzalen oploop, voel ik een vlaag koude wind van de airco op me afkomen, gevolgd door de geur van formaldehyde. Aan de muur hangen foto’s van studenten die stoffelijke overschotten aan het prepareren zijn en in de kasten in de gang staan embryo’s op sterk water. Het lijkt alsof ik in een museum rondloop, maar niets is minder waar: ik ga zo de studenten op de foto’s nadoen.

Tijdens mijn introductieweek hoorde ik over het anatomieblok al veel verhalen. Het zou bijvoorbeeld heel koud zijn en je zou na een tijdje enorm hongerig worden. Verhalen waarvan ik me niet kon voorstellen dat ze kloppen, zeker omdat ik van de zenuwen vanochtend niet eens kon eten.

Als ik de snijzaal binnenloop – in een witte jas – staan er drie aluminiumtafels, waarop drie stoffelijke overschotten liggen, afgedekt met een handdoek en een wit zeil daaroverheen. Het ziet er officiëler uit dan ik had verwacht. Om ons niet meteen in het diepe te gooien, worden eerst de opdrachten nabesproken die we als voorbereiding hebben moeten maken. Dat blijkt een grote tegenvaller, want ik had helemaal niet opgemerkt dat in de anatomiehandleiding ook opdrachten stonden die je als voorbereiding moest maken. Verscholen achter mijn anatomische atlas probeer ik de vragen te vermijden, maar daardoor bleef het me de rest van de dag een raadsel wat nou precies je ligamentum hepatogastricum is en waar je foramen epiploicum nou naartoe leidt.

Als ik na drie uur practicum wegloop, merk ik dat ik inderdaad koud en hongerig ben. Misschien kan ik morgen toch maar beter wel ontbijten en dan meteen ook mijn anatomiehandleiding bestuderen, dan kom ik tenminste niet voor nog meer verrassingen te staan.

Willem

Meer blogs van Willem