Blog Roselin - Eerlijkheid

Soms heb je als arts of als coassistent een enorme behoefte een patiënt eens stevig de waarheid te zeggen. Vandaag hadden we er zo een, een 20-jarige jongeman die stennis en kabaal schopte omdat ie zijn telefoonoplader niet bij zich had.

Vanwege een pneumothorax moest hij een nacht in het ziekenhuis blijven; met bedrust en aan het zuurstof waardoor hij aan zijn bed gebonden was. Hij gedroeg zich als een opstandige puber en dreigde met weglopen als er geen oplossing voor hem gevonden werd. Volgens hem waren de risico’s van de pneumothorax kleiner dan een nacht zonder contact met zijn vrienden.

De arts-assistent en ik wilden hem graag vertellen dat wij de medische situatie toch echt beter konden inschatten. Gezien de overlast die hij veroorzaakte, werd het verleidelijk om te zeggen ‘ach, het is jouw leven, en jouw dood...’ en hem te laten gaan. Daarnaast leek het een mooi moment om zijn probleem te gebruiken als startpunt voor het ‘stoppen-met-roken-(en-wiet-valt-daaronder-)gesprek’; ‘Wil je de kans verkleinen op een volgende nacht zonder mobiel? Dan is stoppen met roken het beste wat je kunt doen.’

Toch voelde ik een drempel. Mag je wel zo eerlijk zijn tegen een patiënt? Is dat geen misbruik maken van diens emotionele staat? Of sluit je dan juist aan op de belevingswereld van de patiënt? Zou de boodschap beter aankomen door het juist zo te brengen of creëer je dan een barrière tussen je patiënt en jou? En is de boodschap overbrengen wel het belangrijkste doel in deze situatie? Dit zijn overwegingen die als arts heel regelmatig door je hoofd spelen; maar hoe maak je die afweging eigenlijk?

Gek hè, dat je het gevoel kunt hebben ‘te eerlijk’ te zijn tegen je patiënt... terwijl op zich alle argumenten in deze situatie medisch van aard waren. We hadden het niet over de persoonlijke elementen van de patiënt. Of toch wel..? Het gedrag wekte irritatie en afkeer bij ons op en daarmee stiekem de behoefte hem extra stevig aan te pakken in plaats van ‘neutraal eerlijk’.

Ik denk dat het verstandig is tijd te nemen voor de reactie. Niet te reageren vanuit de primaire emotie, maar even te wachten en dan te kijken welke boodschap in je hoofd overblijft. Het zullen dezelfde medische argumenten zijn; toch moet de toon haast wel anders worden. En mogelijk met meer impact?

Roselin

Meer blogs