Blog Myrthe - Witte droom

Toen ik voor geneeskunde koos en in Studielink op de knop ‘inschrijven’ had gedrukt, ontrolde zich in m’n hoofd een diavoorstelling over de rest van m’n leven. Die diavoorstelling gebruik ik als motivatie voor tentamens – als ik mezelf er even aan moet herinneren waarom ik ook alweer boeken als Borons Medical Physiology uit mijn hoofd moet leren. Een kleine greep uit mijn toekomstvisioenen: hoe ik mijn knalrode Mini Cooper neerzet op een parkeerplaats speciaal voor artsen, of hoe ik al reanimerend iemand red van een gruwelijke dood, en hoe ik dit hierna aan zijn familie mag vertellen, die me huilend van geluk om de hals vliegen en me eeuwig dankbaar zijn.

Maar mijn meest favoriete lievelingsvisioen is een goed ontwikkeld 3D-filmpje in mijn hoofd. Daarin zie ik mezelf lopen door brede gangen van een mooi academisch ziekenhuis, vergezeld door mijn toekomstige collega’s, muzikaal begeleid door de begintune van Grey’s anatomy. Om mijn nek hangt een stethoscoop en uit mijn borstvakje steekt een stemvork. Maar het meest belangrijke detail waar dit filmpje op inzoomt, is natuurlijk wat ik draag: een beeldschone, smetteloze witte jas.

Persoonlijk ben ik van mening dat zelfs het allerlelijkste gedrocht van de wereld met stinkadem op magische wijze verandert in McSteamy als het een witte jas aantrekt. Die bierbuik verandert spontaan in een sixpack, of wordt in elk geval onder de jas verborgen. Acné transformeert in een zijdezacht perzikenhuidje met perfecte bruine tint die afsteekt bij het wit van de jas. Zweetplekken worden omgetoverd in bloemenperkjes die geuren naar frivole viooltjes.

Ik kan me al goed voorstellen hoe het zal zijn als ik voor het eerst een witte jas zal dragen. Als een stralende witte zwaan zal ik door het ziekenhuis flaneren, links en rechts wat levens reddend, terwijl iedereen me lachend groet. Het zal net zo voelen als je eerste fiets op de basisschool, die Eastpak op de eerste dag van de brugklas, de gele band bij judo, of je eerste vestje op de studentenvereniging. Hoe nonchalant je ook doet, stiekem hoop je dat je opeens heel veel bekenden tegenkomt, zodat ze allemaal kunnen zien hoe cool je bent.

Helaas ben je als mens maar zo cool als je moeder je vindt.

‘Leuk hoor schat, zo’n wit schort.’

Ja, ze zei schort. ‘Het is een JAS, mam, een witte JAS!’

De tune van Grey’s Anatomy in mijn hoofd stopt met een krakend geluid. Zuchtend buig ik me weer over mijn studieboeken. Ook McSteamy heeft Boron moeten leren.

Myrthe

Meer blogs van Myrthe