Blog Lisanne: Complicaties voor een coassistent

Als coassistent bij de chirurgie doe je elke week wel nieuwe dingen. Voor het eerst hechten, een infuus aanleggen of de camera bij een laparoscopische operatie bedienen. Al deze dingen voelen als een kleine overwinning, een kleine stap in de goede richting. Maar niet alle nieuwe dingen gaan in een keer goed. Sommige dingen vergen nou eenmaal oefening. Coassistent zijn brengt daardoor zijn eigen complicaties met zich mee.

Als ik aan het einde van mijn eerste week van het coschap aanschuif aan de lunchtafel met andere chirurgiecoassistenten, krijg ik meteen de vraag wat ik te vieren heb. Mijn broodje kroket verraadt mijn feestje. Trots vertel ik, met lichte sarcastische ondertoon, dat ik vandaag bij het steriel staan mijn beide handschoenen in één keer goed aan had. Iets wat alle chirurgen en ok-assistenten altijd al doen, maar voor een beginnende chirurgiecoassistent is het een hele uitdaging.

De andere coassistenten moeten erg lachen. Even ben ik bang dat ik de enige ben die op een ok aan het stoeien is met mijn handschoenen. Mijn ringvinger en pink lijken, hoe zeer ik mijn best ook doe, niet van elkaar gescheiden te willen worden. Maar dan komen de herkenbare verhalen van de andere co’s.

Over hoe de chirurg aan het eind van een operatie zijn schort in één keer los trekt, terwijl jij de touwtjes niet goed los krijgt en uiteindelijk maar het schort half gescheurd over je hoofd uittrekt. Of een coassistent, die net toen hij steriel was, aan zijn mondkapje zat. Zodat hij zich weer opnieuw moest gaan wassen en aankleden omdat hij zichzelf onsteriel had gemaakt. Of je was vergeten om je spatbril op je neus te zetten, waardoor iemand anders dit bij je moet doen, omdat jij inmiddels al steriel bent. En dat je je opeens heel bewust wordt van je jeukende neus terwijl je je steriele handschoenen al aan hebt; ook dat is gelukkig niet alleen bij mij een bekend probleem.

Als ik bij Anesthesie meeloop, zie ik dat op de ok een nieuwe chirurgiecoassistent de hele dag al aan het stoeien is met haar handschoenen. Ik steek stiekem mijn duim op, bij die ene keer dat het haar wel lukt ze goed aan te doen. De co geeft me een snelle maar triomfantelijke blik terug. Kleine dingen moeten gevierd worden. Ze zijn tenslotte de stapjes in de richting van het dokter worden.

Lisanne