Blog Boris: ’t Is wèrm!

Er zijn van die dagen waarop je als coassistent baalt dat je de hele dag in het ziekenhuis rondzwerft. Denk aan weekenddagen. Feestdagen. Mooi-weer-dagen. Brakke dagen. En o ja, maandagen (vooral de ochtenden). Maar met de hittegolf van vorige week , vond ik het juist geen enkel probleem. Laat mij maar gewoon binnen (met airco!) mijn dingen doen. Druk aan de slag gaat de dag snel voorbij en aan het begin van de avond is de temperatuur een stuk aangenamer.

Toch zijn er ook ziekenhuizen waarin de klimaatbeheersing minder (lees: niet) goed geregeld is. De assistentenkamers veranderen in sauna’s, patiënten zweten hun bedden uit (juist wanneer je het lichamelijk onderzoek nog moet doen…) en je boterham met kaas is tegen lunchtijd een tosti geworden. Wie de afgelopen dagen in een dergelijk ziekenhuis coschap heeft gelopen: respect!

Het was zo warm dat er speciaal voor ouderen, mensen in zorginstellingen, chronisch zieken en mensen met overgewicht een Nationaal Hitteplan was ingesteld. Nu wil het toeval dat ik mijn coschappen meestal in zorginstellingen loop en dus heb ook ik de mensen moeten adviseren hoe ‘het hoofd koel te houden’. Voldoende water drinken, lichamelijke inspanning ’s middags vermijden, in de schaduw blijven en andere adviezen van de Stichting Open Deur. Maar hoe logisch ze ook zijn, toch blijken deze adviezen soms nodig. Zo kwam er een man met twee lagen kleding en een hoed op het spreekuur met de klacht dat het jeukte ‘daar beneden’. Niet zo verwonderlijk, gezien het huid-op-huidcontact met klotsend zweet ertussen… En dan kunnen wat hitteadviezen en een zalfje wonderen doen.

Een ander advies, van diezelfde stichting, was om etenswaren extra goed koel te houden. Veel mensen eten ’s avonds in de tuin of in het park, maar sommige etenswaren zijn onder die hoge temperaturen niet goed vers te houden. Ik vraag me bij dit soort berichten altijd ernstig af of men niets anders zou hebben om over te schrijven. Ik noem een Griekenland, een Tour de France. Nee, echt komkommertijd kan ik dat toch niet noemen. Laten we het maar een vorm van goedbedoelde collectieve preventie noemen. Scheelt ons weer werk in het opnemen van patiënten met Campylobacterinfecties of vervelende voedselvergiftigingen…

Boris