Bam! Ik heb dit gewoon gezegd!
1 reactie‘Vallen jullie vaak flauw?’ is de vraag van de plastisch chirurg die ons begeleidt bij een patiëntencontact. ‘Sommige studenten vinden het namelijk best spannend op onze verpleegafdeling.’
Uhh, wacht, meneer de arts, weet u wel waarom we hier zijn? We hoeven echt geen verminkte lichamen, wonden of hechtingen te zien; we komen voor het gevoel van de patiënt! Om te horen hoe het is om ziek te zijn, in een ziekenhuis te liggen en behandeld te worden door allemaal onbekende mensen. Dus nee, ik val niet vaak flauw, maar ja, ik zal op de grond gaan zitten mocht ik om een of andere reden (door een heftig verhaal of zo??) voelen dat ik in elkaar stort. ‘Beloofd?’ ‘Ja-ha!’
Als we aankomen bij een herstellende patiënt in bed, blijft de arts staan. En ja, wij natuurlijk ook, als braaf volgende eerstejaarsstudenten. Met precies een hoek van 45 graden kijken we neer op de patiënt. Kijken we neer! Meneer de arts, sorry, maar ik weet wél waarom we hier zijn, namelijk om van de patiënt te leren, en niet andersom. Dus vraag ik met alle zelfverzekerdheid die ik mezelf durf te geven als eerstejaarsstudent, of we niet even kunnen gaan zitten.
Meteen krijg ik een begrijpende blik naar me geworpen, een arm om mijn schouder en de vraag: ‘O, voel je je niet goed?’ ‘Nee, ik wil gewoon graag een dialoog op ooghoogte.’
Bam! denk ik, ik heb dit gewoon gezegd!! Maar… hij snapt het niet! Na mezelf te herhalen, snapt hij het nog steeds niet! Dat het zien van een geamputeerde borst schokkend kan zijn, dat begrijpt hij natuurlijk haarfijn, maar dat het voor de patiënt fijn is om een gesprek op ooghoogte te voeren, dat nog niet. Het is oké, denk ik bij mezelf, dan kan ik hier toch nog iemand iets leren :)
Isa
, student
Ik ben zelf niet alleen student, maar ook patiënt en kan het belang van een empathische, menselijke benadering in de zorg alleen maar onderschrijven.
Maar alle keren dat ik in het ziekenhuis heb gelegen, heb ik mij nooit ook maar één seconde gest...oord aan een arts (of verpleegkundige, of student...) die bleef staan aan mijn bed. Betrokkenheid en empathie kunnen immers op vele (andere) manieren worden getoond. En gelukkig, zo heb ik mogen ervaren, zijn er heel veel lieve en betrokken artsen, ieder op zijn/haar eigen manier.
En natuurlijk zijn er uitzonderingen en natuurlijk is het goed om kritisch te blijven. Maar ik vind de toon van dit artikel best wel veroordelend, en dat vind ik jammer en een beetje ongepast. Als studenten komen wij immers nog maar net kijken en kunnen we nog heel veel leren, ook (of juist) van artsen die het anders doen dan wij... ;)