Goed bevallen

Deze week sta ik op de verloskamers. De afgelopen twee dagen waren er geen geplande bevallingen, maar vandaag mag ik het hele proces doormaken met een jong, leuk stel.

Ik begin de dag met het halen van wat drinken en een koekje voor hen. Ze wordt zo ingeleid en ligt er nog ontspannen bij. We kletsen gezellig wat over voetbal, werk en alle apparatuur op de kamer. Ik bedank hen dat ik erbij mag zijn en waar mogelijk mag helpen, want ik besef maar al te goed dat het ontzettend bijzonder is dat deze mensen een totale onbekende toelaten tot een van de meest intieme momenten uit hun leven.

‘Hoe vaak heb je hier zelf al gelegen dan?’, vraagt de partner terloops. ‘Nou… behalve dat ik weleens de neiging heb gehad om een dutje te doen op zo’n bed, eigenlijk nog nooit! Ik heb nog geen kinderen.’ Hij kleurt rood aan. Zijn vriendin komt niet meer bij. ‘Ja sorry, hij is ook zenuwachtig denk ik, dan stel je blijkbaar zulke vragen.’ 

De rest van de dag verloopt vrij rustig – ja, ik weet het, makkelijk praten naast het bed – en lopen we over en weer te grappen. Het laatste uur zijn de weeën echter heftig en constant aanwezig. Zojuist heb ik met de verloskundige haar ontsluiting gevoeld, momenteel 8 à 9 cm. De verloskundige loopt heen en weer tussen de verschillende verloskamers. ‘Het is belangrijk dat je de weeën nog even weg puft, ik ben zo weer bij je en als er wat is roept Arlette mij’, zegt ze terwijl ze naar mij knipoogt.

Ik zie een grimas verschijnen op het gezicht van de vrouw bij het arriveren van de volgende wee. ‘Zullen wij met je meedoen of vind je dat echt vreselijk?’, vraag ik voorzichtig. ‘Nee, doe maar.’

Ze pakt onze handen, zodat ze daarin kan knijpen en we beginnen met zijn drieën met puffen. Hoe bijzonder is dat?

‘Jeetje jongens, ik heb hier geen puf meer voor hoor’, zegt de vrouw. Haar partner en ik kijken elkaar aan: maakte ze deze woordgrap nou serieus? We proberen onze lach in te houden, maar de vrouw lacht zelf het hardst terwijl ze keihard aan het strijden is. ‘Jaha, ik weet het, bijzondere woordkeuze!’

Een kwartier later heeft ze 10 cm ontsluiting en mag ze gaan persen. De verloskundige en ik staan aan weerszijden van de vrouw, zodat ze haar benen in onze zij kan zetten. Binnen een halfuur komt het kindje gezond ter wereld.

‘Schrijf jij de tijd van geboorte op het bord?’, vraagt de verloskundige aan mij. O jee, de tijd, de tijd, snel kijk ik op de klok, voor mijn gevoel stond de tijd stil! Na het stel te hebben gefeliciteerd en wat foto’s voor hen te hebben gemaakt, laten we de kersverse ouders genieten van hun kindje. ‘En hoe was dit voor je?’, vraagt de verloskundige. Ik plof neer op de stoel en zucht diep. ‘Nou… dit bevalt me wel.’