De tand des tijds

Na een lange dag coschap plof ik op de bank, gewapend met de afstandsbediening. Op ­aanraden van een anesthesie­medewerker zet ik The Knick aan, een serie over het reilen en zeilen van een ziekenhuis anno 1900. In de openingsscène zie ik vol verbazing twee chirurgijns met blote handen een poging tot een keizer­snede doen. Ik denk terug aan mijn ­fanatieke desinfectieroutine van van­ochtend. If only they knew...

Dit is nog maar het topje van de ijsberg als het gaat om het contrast met de huidige tijd. Wat mij echter opvalt is één grote ­gelijkenis tussen de artsen van toen en de artsen van nu: hun bevlogenheid. Dat deze eigenschap de tand des tijds heeft doorstaan kun je na het lezen van deze editie niet ontkennen. Je leest over artsen die alles op alles zetten om voor iedere patiënt een op maat gemaakt plan te bedenken, om de medemens voor gezondheidsschade te behoeden en om de kwetsbaren in de samenleving een handje te helpen.

Trek dus je hardloopschoenen aan, gooi die vape weg en zorg ervoor dat je nog een tijdje meekan. Want hoe de zorg er over honderd jaar ook uitziet, aan ons de schone taak om dat stukje bezieling niet verloren te laten gaan.

Dores van der Geest (1998) studeert in ­Leiden. Ze is vijfdejaars, bestuurslid van De Genees­kundestudent en als onderdeel van die functie redacteur van Arts in Spe.