Blog Willem - Verpleeghulp

‘Je bent me vergeten! Geloof me alsjeblieft, je bent me vergeten!’ De tranen biggelen over haar wangen en haar rimpelige gezicht loopt rood aan door de moeite die het huilen haar kost. Het is tien uur ’s ochtends als ik de kamer van mevrouw Rijgsma binnenloop om yoghurt naar haar toe te brengen. Twintig minuten daarvoor was ik nog bij haar op de kamer om haar te wassen, toen wist ze nog wie ik was en vroeg ze me vrolijk wat ik in het weekend had gedaan.

Mevrouw Rijgsma is een 85-jarige vrouw met dementie en angststoornissen, die op het ene moment grapjes met je kan maken en een paar minuten later opeens in huilen kan uitbarsten. Dat ze onvoorspelbaar is, wist ik dus wel, maar deze situatie had ik niet verwacht.
Terwijl ik naast haar ga zitten, vraagt ze me tussen haar harde snikken door of ik alsjeblieft bij haar wil blijven, en terwijl ze dit vraagt klemt ze mijn arm stevig tussen haar handen.
In een poging haar te helpen, ga ik naast haar zitten en omdat ik niet weet wat ik tegen haar kan zeggen om haar gerust te stellen, blijf ik stil bij haar zitten terwijl ze zichzelf huilend heen en weer wiegt.
Tijdens de verpleeghulpstage die ik op dit moment loop, heb ik al een hoop dingen meegemaakt, mensen die in hun bed plassen, mensen die vragen of de kans dat ze hun operatie overleven groot is, of patiënten die wijzend naar de bloedvlekken op hun bed constateren dat hun wond weer is opengebarsten. Alhoewel ik in het begin van mijn stage elke keer dat een patiënt me iets vroeg al zenuwachtig werd, realiseer ik me, nu ik naast mevrouw Rijgsma zit, hoe fijn die duidelijk oplosbare situaties zijn. Als ik na een uur haar kamer uitloop omdat ze in slaap is gevallen, verheug ik me al op de volgende keer dat ik iemands luier kan verschonen.

Willem                                                 

Meer blogs van Willem