Blog Sadaf - Mijlpalen

Mijn eerste keer ok was in de brugklas van de middelbare school. Tijdens mijn beroepsoriëntatiestage keek ik een paar dagen mee met de GE-chirurg in het plaatselijke ziekenhuis. Hij voerde die dag een colonresectie uit bij een hoogbejaarde man. Met mijn 13-jarige benen op het hoogste ok-krukje dat de ok-assistente kon vinden, keek ik letterlijk over de schouder van de chirurg mee. Hij vroeg of ik durfde te kijken. Ik knikte en vroeg of hij alles wilde vertellen wat hij deed.
‘Alles?’
‘Echt alles.’
Dus dat deed hij.

Termen als de arteria mesenterica inferior en superior, anastomose en resorptie vielen en ik vond het prachtig.
‘Over een paar jaar weet jij het allemaal beter dan ik.’
Ik lachte verlegen en stapte wat onhandig van het krukje af, rood van alle indrukken.
Aan het einde van de ok gaf hij me een pakje hechtdraden mee. ‘Als herinnering.’

Een paar dagen terug, midden in mijn grote posttentamenschoonmaak vond ik datzelfde pakje hechtdraden terug. Meer dan acht jaar hebben ze in het kastje naast mijn bed gelegen en ze hebben van alles gezien. Hoe ik neerplofte op bed na het eerstejaarstentamen over de anatomie in het abdominale gebied. Hoe ik mijn tweede jaar vroeg in bed lag voor mijn eerste sectio de volgende ochtend. Hoe ik als derdejaars nog naglunderde van het feit dat ik op ok mijn eerste hechting mocht zetten.

Geneeskunde studeren bestaat uit deze mijlpalen. En soms, als ik me realiseer dat er nog zó veel te leren valt, bedenk ik me welke weg we al hebben afgelegd. Mijn krukjes op ok zijn gelukkig lager geworden, mijn anatomische kennis veel groter. Maar ik denk en ik hoop dat ik voor altijd met diezelfde 13-jarige, gefascineerde blik de ok in mag stappen.

Sadaf

Andere blogs