Blog Myrthe - Verpleeghulphorror

De verpleeghulpstage. Misschien wel de meest geduchte periode uit je hele geneeskundecarrière.

Utrecht, Leiden, Amsterdam, er is geen ontkomen aan. Soms verpakt in termen als zorgstage, of andere lieve naampjes die proberen de dreiging die ervan uitgaat enigszins te temperen. Het mag allemaal niet baten. Probeer het maar eens uit. Zodra je het woord verpleeghulpstage laat vallen tussen andere geneeskundestudenten, en zelfs niet-geneeskundestudenten, schuiven er wolken voor de zon en wordt het plotseling een paar graden kouder. Iedereen verslikt zich even, kijkt je aan met grote verschrikte ogen en huivert. ‘Moet jij verplééghulpstage doen? O MY GOD!’

Toen ik een paar maanden geleden bij het verpleeghuis aankwam voor mijn eerste stagedag, stond ik dan ook met trillende benen en het zweet in mijn handen te wachten tot het onheil me tegemoet zou treden. Het werden loodzware dagen. Verpleegsters lachten: ‘Haha, zij heeft nog nooit iemand gewassen!’ Overal poep, plas en kots, en mensen die riepen: ‘Zuster! Zuster! Ik moet naar de wc, komt u me helpen?’ Ik was blij toen ik die middag weer veilig op mijn fietsje naar huis kon racen, en huilend mijn moeder op kon bellen. Even twijfelde ik of een studie rechten misschien niet meer aan mij besteed was, maar de volgende dag besloot ik toch maar met frisse moed weer richting mijn stage te gaan. En terwijl de dagen verstreken, begon ik iets te voelen waarvan ik nooit gedacht had het ooit te zullen voelen in een verpleeghuis. Want wat zijn sommige oudjes toch ongelofelijk schattig als ze hun tandeloze gebit naar je blootlachen. En hoe cool is het als een dement iemand die niet meer z'n kamer terug kan vinden, jouw naam nog wel weet? Gewapend met deze warme gevoelens, kon ik elke drol en schimmelnagel aan, en de diagnose was onmiskenbaar: ik vond het leuk! Zo leuk zelfs, dat ik er maar gewoon ben gebleven. Dus nu sta ik af en toe om 6 uur in de ochtend op voor mijn eigen plezier! Oké, en een beetje voor het geld. En het staat ook nog eens goed op je cv! En dat is wel heel fijn, want hoewel ik het er best naar mijn zin heb, lijkt een carrière als arts me toch nog steeds het allervetste.

Myrthe

Meer blogs van Myrthe