Blog Loes - Een groen gazonnetje

Zeuren. Het is een van onze favoriete bezigheden. Het liefst over onderwerpen die door heel Nederland als algemeen zeur-onderwerp worden gezien zoals het weer, de politiek, drukte op het werk en ja: ook de zorg en het ziekenhuis zijn favoriet.

Binnen het ziekenhuis heb je nog verschillende zeur-subcategorieën. De patiënt zeurt over de dokter, de dokter over de patiënt en de verpleegkundige over allebei. Lang wachten in de wachtkamer, een dokter die niet luistert, pijntjes die maar niet weggaan, slechte behandelingen en ziekenhuiseten dat nergens naar smaakt: als we de patiënten mogen geloven is het in een Nederlands ziekenhuis slecht toeven.

Betekent dit dat ons Nederlandse zorgsysteem onder de maat is, of zit het gewoon in onze Hollandse genen om een lekker potje te zeuren? Ik denk het laatste, want het gras is echt niet groener bij onze buren in de rest van de wereld. Sterker nog: het gras in sommige landen is helemaal niet groen maar dor, droog en behoorlijk aan verbetering toe. Toen ik in Zuid-Afrika was, heb ik verhalen gehoord van mensen met schotwonden die hun behandeling niet konden betalen en dus moesten wachten tot vrijdag voor een gratis behandeling. In Zuid-Amerika liepen de lama’s nog net niet over de ok. Zouden de mensen daar ook zeuren als ze het ziekenhuisbrood niet van goede kwaliteit vinden of als hun wachttijd 10 minuutjes uitloopt? Ik vraag het me af.

Maar hoewel ik kritiek heb op alle Nederlandse zeurders, doe ik zelf vaak net zo hard mee. Zo heb ik een bloedhekel aan de koffie uit de automaten in het ziekenhuis en vind ik de doktersjassen niet bepaald modieus. Ook zeur ik bijvoorbeeld graag over zeurende patiënten. Maar met het dorre gras (lees: slechte ziekenhuisomstandigheden) van onze buren in mijn achterhoofd zal ik toch proberen mijn Hollandse zeurgenen wat vaker uit te schakelen en te genieten van ons prachtige, groene Hollandse gazon.

Loes

Meer blogs van Loes