Blog Lisanne: Het beste beentje voor

Toen ik laatst met een vriendin door de stad liep, kreeg ik een groot compliment van haar. Al lopend door een drukke straat, gaf ze me een rukje aan mijn arm en zei wat gepikeerd dat ik niet zo snel moest lopen.

Tijdens mijn coschap merk ik dat ik (toeval of niet) vaak dienst heb met een van de langste arts-assistenten van de afdeling. Dit betekent dat ik met mijn schamele 1 meter 68 nogal wat stappen moet maken om die lange artsen bij te houden.

Ik heb verschillende pogingen gedaan om een manier te vinden om al die lange benen bij te houden. Want een arts lijkt altijd haast te hebben! In het begin liep ik op een drafje achter de arts aan. Ook heb ik geprobeerd grotere stappen te maken en mijn benen te verlengen met hakken, maar zonder het gewenste resultaat: de arts bijhouden zonder dat het lijkt alsof ik er moeite voor doe. Inmiddels loop ik met een hogere frequentie, om zo hopelijk op de meest natuurlijke manier die grote passen bij te benen. Ook houd ik de arts goed in de gaten, want voor je het weet is hij na vijf passen een gang ingeslagen en zoek.

De haast van artsen komt natuurlijk vaak door de drukte en natuurlijk bij spoedgevallen. Maar de eerste keer dat ik met de arts met het reanimatiesein meeliep, en het sein afging, stond ik al in de startblokken voor een sprintje. Maar er werd er niet versneld. De arts legde uit dat als we nu vier trappen op gaan rennen, het reanimeren er niet beter op zou worden.

Dat artsen niet overal snel lopen, bleek tijdens mijn coschap in Zuid Afrika. Daar vroeg een arts aan mij of ik een andere specialist wilde vragen om even mee te kijken. En zo gezegd, zo gedaan. Maar toen ik weer terugkwam in het spreekkamertje, kreeg ik op mijn kop. De arts geloofde niet dat ik al bij de specialist was geweest, omdat ik zo snel terug was. Toen de specialist wat later binnenkwam en vertelde dat hij niet begreep waar ik zo snel gebleven was, legde ik uit dat ik gewend ben om in het ziekenhuis me snel te verplaatsten. Ze schoten beiden in de lach. Het idee om de hele dag snelwandelend door een ziekenhuis te lopen terwijl er geen spoed is, konden zij zich maar moeilijk voorstellen.

Het snel lopen van de artsen is soms nodig, maar het is denk ik ook deels automatisme. Ook denk ik stiekem dat sommige artsen het soms ook gewoon grappig vinden om een coassistent half rennend achter zich te hebben lopen. Een voordeel, de aanbevolen dertig minuten matig intensief sporten op een dag worden zo wel gehaald.

Lisanne