Blog Kitty: God bless you

Ze huilen niet. Ze klagen niet. Ze wanhopen niet. Geduldig wachten ze op wat komen gaat en bij alles is de eerste vraag wat het kost. Vervolgens een rationele afweging, want ziekenhuiszorg van de één gaat ten koste van de maaltijd van de anderen. De formulieren voor ontslag tegen medisch advies liggen terecht binnen handbereik.

Het blijft moeilijk om patiënten van wie je weet dat de behandeling elders beschikbaar is, te laten gaan. Het is begrijpelijk, maar schrijnend, wanneer een gehandicapte, levenslang zorgafhankelijke baby mee naar huis wordt genomen om te overlijden.
De vader van het 7-jarige jongetje dat in de traumaroom ligt, leunt ontspannen tegen zijn stretcher. Het beentje staat in een rare stand, maar het kind ligt er rustig bij, met zijn ogen wegdraaiend door de vermoeidheid van een lange, pijnlijke nacht. Adequate pijnstilling is niet voorhanden, maar het jochie houdt zich groot en zijn vader maant hem tot stilte als hij even kort schreeuwt wanneer we zijn met karton gespalkte been verplaatsen. Ik blijf me verbazen over dit enorme culturele verschil.
De röntgenfoto is niet veelbelovend en het voetje kleurt intussen wit. De verpleegkundige zet er een pulsatiemeter op en meet geen enkele hartslag. De orthopeed bevestigt even later mijn donkerbruine vermoeden, het beentje moet geamputeerd. Misschien vandaag, misschien later deze week. Ik realiseer me ineens wat dit voor de toekomst van het jongetje kan betekenen. Voor de meeste Filipijnse banen is absolute mankracht vereist. Voor een huwelijkskandidaat een inkomen. Voor kinderen een partner. En voor zorg op latere leeftijd kinderen.
Het Christelijke kruis boven de deur van de traumaroom doet ineens heel cru aan. Maar ik wens ze het geloof, de hoop, het houvast dat ze eruit putten en dat ze zo hard nodig hebben meer dan toe.