Zucht. Weer een meldpunt?

In de politiecel op Schiphol zit een verdrietige Amerikaanse vrouw. Haar man is bij haar weg na 23 jaar huwelijk. Ze is even weggevlucht naar Amsterdam en heeft in haar hotel veel gedronken. In de vertrekhal kreeg ze een ‘panic attack’ en begon ze te schreeuwen, waarop de marechaussee haar aanhield. ‘Wat doen we, dok?’ Na een kort gesprek mag ze een vlucht later mee.

Aan de stoet van ‘verwarde personen’ die wij in de politiecel tegenkomen, komt geen einde. Vaak denk ik dat iedereen die er zit verward is. Waarom verstoor je de openbare orde, steel je uit een winkel, mishandel je iemand, rol je zakken of rijd je onder invloed, om een paar veelvoorkomende delicten te noemen. Daar zitten bijna altijd complexe en hardnekkige sociale problemen achter. Meestal in combinatie met te veel drank, pillen, poeders, of alles door elkaar. Psychiatrische problemen waarvoor acute behandeling nodig is, zien we zelden.

Incidenten door verwarde personen nemen de laatste jaren toe. De politie moet er ook steeds meer menskracht aan besteden. Niet verbazingwekkend, als patiënten door alle organisatorische problemen niet meer de juiste zorg krijgen. Wat te doen? Een staatssecretaris heeft nu bedacht dat er – jawel – een Meldpunt Verwarde Personen moet komen. Maar veel gemeenten hebben al jaren zo’n (zorg)meldpunt, in Amsterdam het meldpunt Zorg en Overlast. Die kunnen dat toch prima?

We maken een Meldpunt Verwarde Politici!

Het wordt steeds ergerlijker, al dat halfslachtige gedoe. De aanhoudende problemen in de psychiatrische zorg. Het geknoei met MC Slotervaart. De roekeloze vermarkting van de arrestantenzorg. En zo voort en zo verder. Ik heb een beter idee: we maken een Meldpunt Verwarde Politici! Sturen we dáár de psycholance op af. Dat voorkomt vast een paar beroerde beslissingen.