Varkens

Ook op de kinderintensivecare is er een bepaalde mate van administratielast. Bij het openen van het elektronisch patiëntendossier staren rode ballen me aan. Rode ballen die richting een groen vinkje moeten. We beoordelen of de patiënt allergieën heeft en of die een behandelaanwijzing heeft. Daarnaast moeten we elke dag aankruisen of er complicaties zijn, of er een indicatie is voor een centrale lijn en nog zo wat van die dingen.

Zaken die soms voelen als onnodige last, soms bewezen zijn (zoals het elke dag kritisch nadenken over de noodzaak van de centrale lijn, behalve dat het zo makkelijk is dat de patiënt er een heeft) en soms heerlijk zijn om even te doen en rust te scheppen in de chaos. Net zoals zo’n to-doagenda op het bureau waar je vinkjes kunt zetten bij zelfs de meest kleine dingen, die echt niet het verschil maken maar wel een goed gevoel geven.

‘Nee hoor, we zijn niet met varkens in contact geweest...’

Zo moeten we bij de opname ook enkele vragen aan ouders stellen om het risico op een besmetting met een MRSA- of BRMO-bacterie vast te stellen. Een bevestigend antwoord op een van de vragen, waaronder die of er contact is geweest met boerderijdieren zoals varkens, kan zeker in deze tijd van krapte de beddencapaciteit behoorlijk beïnvloeden. Afgelopen week schrokken we dan ook toen we een moeder bij opname vroegen of er contact was geweest met varkens. ‘Nee hoor, we zijn niet met varkens in contact geweest.’ Waarna ze, na een korte bedachtzame pauze, ineens zei: ‘Ja, tenzij je mijn ex meerekent natuurlijk.’ De infectiescreening kreeg een groen vinkje, de ex heel duidelijk niet.