Held - Hester Roos

Spoedeisende hulp is heroïek. Mensenlevens redden. Noodzakelijke medische hulp bieden aan de mens in zijn meest ultieme kwetsbaarheid: als zijn gezondheid in het geding is.

Het is dinsdagochtend, 9.30 uur. Op kamer 2 is Stan binnengekomen, 14 jaar, naast hem zijn bezorgd kijkende vader. De onvermijdelijke opbouw in hiërarchie van hulpverleners, zoals je die op een spoedeisende hulp tegenkomt, zorgt ervoor dat hij met een rode blos en wat verwilderde blik in zijn ogen, zijn verhaal meerdere keren moet herhalen. Eerst bij de triagiste. Dan bij mij. Vervolgens bij mijn collega die ‘even mee komt kijken’. En ten slotte bij de oudste arts-assistent die ons uit de brand komt helpen wanneer we er zelf niet meer uit komen. Het lijkt misschien wat overdreven, zoveel mensen achter elkaar, maar we hebben allemaal hetzelfde doel: goede zorg bieden.

Terwijl andere patiënten om hem heen komen en gaan, zitten Stan en zijn vader inmiddels al drie uur op de eerste hulp. Geduldig wacht ik op het telefoontje van de radioloog. We moeten er toch uit gaan komen? De frons in het voorhoofd van Stans vader neemt gestaag toe terwijl de minuten wegtikken.

Morgen zouden ze naar Bonaire vliegen, gaat dat nog wel lukken? Ik stel hem gerust en bedenk me tegelijkertijd dat geruststelling halverwege het proces misschien niet zo verstandig is. Als er iets verraderlijk en onvoorspelbaar is, is het wel het menselijk lichaam. Dat is iets wat we in de loop der jaren allemaal wel hebben geleerd.

Het verlossende telefoontje: ik mag gaan snijden. Een dunne rode lijn, zorgvuldig echogeleid afgetekend, wijst me de weg. Zweetdruppels op mijn voorhoofd. Stan begint een beetje te kermen, de pijn neemt toe. Vertwijfeld kijk ik zijn vader aan. Moet ik de piepjes uit de mond van deze puberjongen serieus nemen of mag ik verdergaan in de veronderstelling dat begrijpelijke angst en onrust aan de basis liggen van zijn huidige pijnbeleving? Ik verdoof wat bij, bel de oudste assistent. ‘Ik heb je hulp nodig’. Opnieuw buigen we ons over hem heen. Het wordt stiller in de kamer. ‘Stop!’ roep ik. Het moment waar we de hele ochtend al naartoe leven is daar. Triomfantelijk kijken we elkaar aan. Stan slaakt een diepe zucht.

Het is dinsdagmiddag, 13.10 uur, op de spoedeisende hulp. Mijn collega’s hebben polsen gezet en hoogenergetische trauma’s opgevangen. Abcessen zijn gedraineerd, een meisje met een appendicitis acuta is inmiddels naar ok. En ik? Ik kijk met een mix van vertwijfeling en trots naar mijn kopstuk van vandaag. 4 mm lang is hij en ik heb hem bevrijd. De splinter van Stan.

Hester Roos