Commando’s gezocht!

Elke twee à drie weken krijg ik een trosje eerstejaarsstudenten langs in het kader van het Student meets Patient-programma, sommigen nog voorzien van een beugel en/of acne. In hun gezichten zie ik weerspiegeld hoe oud ik ben. Ik vraag altijd aan ze hoe ze tegen de huisartsgeneeskunde aankijken. Daar word ik soms niet vrolijk van: ‘Huisartsen bezwijken onder de administratieve last, komen niet aan hun werk toe en verwijzen dus door naar het ziekenhuis.’ Ik denk dat we met ons geweeklaag en onze acties voor een deel in onze eigen staart bijten. We zetten een zorgelijk beeld neer van ons vak, waar ik me overigens totaal niet in herken.

Ik roep de LHV bij deze op de actie ‘Commando’s gezocht!’ te starten en zich niet meer blind te staren op administratieve Elend. De paarse krokodil is bij beleidsmakers een beschermde diersoort, waar niet op gejaagd mag worden. Hoe meer we erover klagen, hoe meer er komen. Nee, we moeten ons vak anders in de markt zetten. Het zou toch doodzonde zijn als de crème de la crème van de medische studenten kiest voor bijvoorbeeld een loopbaan in de orthopedie? Met veel moeite word je eerst chef de clinique (eigenlijk een veredelde arts-assistent), terwijl tegelijkertijd vier jaar van je leven wordt verziekt door het schrijven van je proefschrift ‘Lysosomal and mitochondrial activity in the cartillages of older mice’. Als het je dan lukt je een maatschap in te likken word je voor de rest van je leven in een ok zonder daglicht opgesloten om knieprotheses te plaatsen. Kees, daar is ie weer, mijn favoriete psycholoog, heeft er nu drie in behandeling. ‘Aardige, competente mensen, die een verkeerde afslag hebben genomen en nu in een doodlopende straat zitten.’

Het is toch doodzonde als de echte talenten daarin verzanden. Als een specialisme beperkte vaardigheden verlangt, laten we daar dan de studenten aan koppelen die beperkte vaardigheden hébben! Ter compensatie mogen ze in een witte jas lopen en krijgen ze buitensporig betaald. Ik wil voor de duidelijkheid stellen dat dit heus niet alleen voor orthopeden geldt: gynaecologen, die de hele dag door incontinentie zwemmen, urologen, die zich vol overgave op de prostaat gooien, longartsen, die COPD’ers vruchteloos van de peuk proberen te verlossen, mdl’ers, die kijkers in de voor- en achteruitgang stoppen: het is een troosteloze parade van hemeltergende saaiheid. Dat moeten we duidelijk neerzetten.

Zo komen de echte hoogvliegers met een breed palet aan talenten, die niet bang zijn om in de frontlinie van de geneeskunde te werken, die durven vertrouwen op hun verstand en klinische vaardigheden, die communicatief sterk zijn, goed kunnen samenwerken in een team, een eigen bedrijf kunnen runnen en geen witte jas nodig hebben om gezag uit te stralen, vanzelf terecht in ons geweldige vak. Administratieve rompslomp: gelul! Ik heb een team opgebouwd dat liefderijk allemaal schuttingen om mij heen heeft gezet. De assistentes, die onder andere uitstrijkjes doen, holters en 24-uursbloeddrukmeters aanleggen, enkel-arm-indexen meten en paarse krokodillen uit mijn handen grissen voor ze me bijten. De POH-somatiek regelt de DM, CVRM en COPD (altijd top in de benchmark), de POH-ggz en POH-jeugd ontfermen zich over hen die verkreukeld door het leven gaan. Wat ik niet wil gooi ik over die schuttingen en zij lossen het op. Zo kan ik doen waar ik mijn blogs over schrijf en hoef ik geen lopendebandwerk te verrichten in een medische fabriek.

De LHV heeft een verantwoordelijkheid om de commando’s op de plek te krijgen waar ze horen, zodat ze niet te laat spijt krijgen. En wij ook niet.