Er stond geen reden bij het consult vermeld. En omdat mijn spreekuur uitliep, had ik ook nog niet in zijn dossier gekeken. Zweterig, gebogen en bezorgd kijkend komt de man binnen, mompelend: ‘Ik weet niet wat ik heb, dokter, ik weet niet wat ik heb.’
Hun gezichten stonden al op onweer toen moeder en dochter tegenover me gingen zitten. Ik zag ze voor het eerst en poogde het gebeurde van de afgelopen dagen en de hulpvraag boven tafel krijgen. Dat bleek geen sinecure.
Ik weet niet wat dit jaar de meeste impact heeft gehad. Was het toen ik hoorde dat onze dochter covid-19-positief was en ik naar haar keek, hoe ze daar lag onder de ziekenhuisdekens met een brilletje zuurstof en een versnelde ademhaling?
De komst van Het Virus heeft heel wat teweeggebracht in ons land. Dat is begrijpelijk, want het gaat hier niet om een griepje, zoals virustwijfelaars ons willen doen geloven. Het vermaledijde stukje RNA gaat veel verder dan dat. Het tast niet alleen onze luchtwegen aan maar, naar recentelijk is gebleken, ook ons vermogen tot logisch nadenken.
Onlangs was er, na een verhuizing vanuit een van de noordelijke provincies, een nieuw echtpaar in de praktijk gekomen, van wie de dochter ons belde voor een verwijzing. Haar moeder was onder controle bij de cardioloog en zij wilden deze controle graag over laten nemen door een cardioloog in de buurt, gezien de reisafstand.
Gewapend met mijn covidmandje en dokterstas start ik mijn weekenddienst. Haaksbergen is een satellietpost van de Spoedpost Enschede, wat betekent dat de telefoon centraal wordt aangenomen en de dienstdoende Haaksbergse huisarts verzoeken voor consulten of visites digitaal doorkrijgt. Voor spoedvisites worden we gebeld.
Mijn dochter heeft IBD, waarvoor zij immunosuppressiva gebruikt. Sinds een paar maanden hoest zij toenemend, slaapt daardoor slecht en wil naar de huisarts. Zij ondergaat een coronatest om veilig een afspraak te kunnen maken. De uitslag is negatief.
Bzzzzt. De app Telegram piept. Terwijl ik mijn telefoon ontgrendel nog een piep. Alweer weg dat dagje waarnemen... Waarnemend huisarts zijn is, voor diegenen zonder vaste plek, een uitdagend bestaan in coronatijd.
De poli Oogheelkunde van een ziekenhuis in onze regio heeft een wachttijd van ruim een jaar.
Een zwangere is bij mij onder controle vanwege een pre-existente hypertensie. Zij heeft ook overgewicht en bij de glucosetolerantietest blijkt dat er sprake is van diabetes gravidarum. Daarvoor verwijs ik haar naar de diabetespoli, zodat ze kan leren haar eigen bloedsuikers te controleren.
Een patiënte wordt verwezen voor een second opinion vanuit een ander ziekenhuis. Om de ziektegeschiedenis goed te kunnen beoordelen is naast het medisch dossier informatie over geneesmiddelengebruik nu en in het verleden van groot belang.
Een 91-jarige patiënt lag met een covidpneumonie met maximale zuurstofondersteuning op de isolatieafdeling en raakte na een paar dagen uitgeput. Zijn enige dochter mocht erbij zijn toen de palliatieve sedatie werd gestart.
Patiënte is een 100-plusser, zelfstandig wonend in een appartement. Onze patiënte was in het weekend naar aanleiding van milde klachten op covid-19 getest door de huisartsenpost en testte helaas positief.
Het is 14 oktober. De dag na de nieuwe coronamaatregelen. Iedereen is onrustig, ik merk het aan de telefoontjes. Onze praktijk heeft een intelligent telefoniesysteem met terugbelopties zodat niemand meer in de wacht staat.
'Nadat ik alles had uitgevraagd en lichamelijk onderzoek had verricht, kon ik de patiënt geruststellen. Waarna echter het bekende ‘deurknopfenomeen’ zich voordeed.'
Mijn volledig zelfstandige, alleenwonende 70-jarige moeder kreeg helaas een beroerte. Ze werd wakker met een rechtszijdige parese. Dat was schrikken. Tijdens de ziekenhuisopname kwamen kracht en coördinatie in haar rechterarm weer vlot terug.
Vorige week plaatste mijn assistente een 49-jarige patiënte met haar partner als spoed tussen de andere patiënten van de dag. De vrouw had om 13.00 uur gebeld en om 14.00 uur zaten zij en echtgenoot in paniek voor mijn neus.
Een patiënte met complexe psychiatrische problematiek heeft intensieve behandeling ondergaan in een tertiair centrum dat gespecialiseerd is in één van haar problemen. Wegens hardnekkige klachten wordt zij, na overleg tussen de tertiaire instelling en de regionale, brede ggz-instelling die ook crisisfunctie heeft, verwezen naar een van de programma’s die zich richten op een deel van haar overige problemen.
Op een ochtend werd ik gebeld door haar man: zijn vrouw was in de war en zag mensen en dingen die er niet zijn, ze was angstig. Ik kende het echtpaar, beiden zeventigers, zeer keurige, vriendelijke mensen, met betrokken volwassen kinderen. Ik zag hem regelmatig voor CVRM na een eerder infarct, haar zag ik nooit. Ik spoedde me erheen.
September 2014. Ik werd ’s nachts wakker gebeld door de marechaussee van Bonaire. Mijn vader, een man van 54 jaar, had zich vreemd gedragen tegenover een vrouwelijke medepassagier in het vliegtuig van Aruba naar Amsterdam. Zij trok aan de bel bij de vliegtuigbemanning, en voor m’n vader wist wat er aan de hand was, maakte het vliegtuig een tussenstop op Bonaire en moest hij het vliegtuig verlaten. Ik mocht kort zijn stem horen. Hij was bang.
Op mijn coronaspreekuur in onze gloednieuwe coronakamer verschijnt, enigszins tegen zijn zin, mijn volgende patiënt. Een nuchtere 70-jarige man van het platteland met vage klachten: ‘malaise en minder proeven’.
Sinds 1 januari 2014 is de KNMG-richtlijn Elektronisch voorschrijven van kracht. Hiermee is de tijd van handgeschreven recepten voorbij, behoudens enkele specifieke uitzonderingen.
Wat voel ik mij als huisarts onder druk gezet door mijn assistentes. Nu de aanvraagronde geopend is lijkt het vanzelfsprekend dat iedereen in de zorg de ‘coronabonus’ mag aanvragen, ondanks dat wij niet in een coronahaard hebben gewerkt en we veel legere spreekuren hadden.
Eind van de werkdag, half zes. Met de verwijsbrief in mijn hand bel ik aan bij het huis van een zelfstandig wonende en behoorlijk eigenwijze, eenzame oude baas van 90+, wiens gemopper op ‘s werelds onkunde ik geduldig aanhoor bij de visites die ik afgelopen weken deed. Laat in de middag belde het lab met een afwijkende uitslag die maakt dat ik hem nu wil insturen. Geen reactie. Hard kloppen op het raam, de achterdeur proberen: niks.
