Als gynaecoloog met obstetrie als aandachtsgebied, heb ik geen klagen tijdens deze crisis. Alle partussen gaan door, af en toe kritisch bedden tellen, incidenteel een advies aan een perifeer verloskundige om even naar het andere ziekenhuis te gaan, maar veel erger wordt het niet. Fluitend naar het werk, lachend over de wandelgangen van het hospitaal.
Eind december lees ik dat Zilveren Kruis voor zijn budgetverzekerden de zorg in ons ziekenhuis niet meer inkoopt. Ik rol al even met mijn ogen, want meestal treft dit een kwetsbare groep patiënten.
Ik ben al 35 jaar huisarts, maar dan kan het je toch overkomen dat je een ernstig ziektebeeld niet herkent. De toegesnelde orthomoleculair lactatiedeskundige was er gelukkig net op tijd bij.
Een vrouw van 30 jaar belt naar de doktersassistente dat ze gewenst zwanger is (derde zwangerschap) en vraagt of het een probleem is dat ze recentelijk haar Pfizer-vaccinatie heeft gehad. De assistente antwoordt dat het geen kwaad kan.
Het merendeel van de bewoners van een kleinschalige woonvorm voor mensen met een verstandelijke beperking is bij onze praktijk ingeschreven. Een woonvorm van een stichting zonder eigen medische dienst. Huisartsen mogen deze bewoners op vrijwillige basis zelf inenten met de boosterprik, zodat zij niet hoeven te wachten tot de drukbezette GGD hier tijd voor heeft. Het RIVM heeft er zelfs een prachtige handleiding voor geschreven!
Als academisch internist-infectioloog en als supervisor van de afdeling Infectieziekten had ik recentelijk een complexe overplaatsing uit een regionaal ziekenhuis naar mijn afdeling. De patiënt is erg ziek en er is nog geen classificerende diagnose.
Het is midden in de eerste golf. De ic is verdrievoudigd in capaciteit. Het is hard werken. Op de covid-ic begint zo het derde familiegesprek dat ik ga voeren deze middag. Vandaag is er goed nieuws, en ik heb er zin in.
Een jongeman, asielzoeker, registreert zich bij de vreemdelingenpolitie. Wegens een aantal huidafwijkingen en wonden wordt de medische dienst (GZA) erbij gehaald en ziet hem in de verhoorkamer. Er wordt scabiës gediagnosticeerd en er volgt direct therapie.
Dit is, geloof ik, de vierde coronagolf die over ons land stroomt. Dat ik het niet eens zeker weet, zal de 'coronaberusting' wel zijn. Weer zo'n golf maakt dat mijn werk verandert. En, ik betrap me erop dat ik die verandering niet vervelend vind.... Het is natuurlijk not done, mogelijk zelfs vloeken in de kerk, als ik vraag: kan deze golf niet blijven?
Als huisarts ben ik lid van onze lobbyclub en onderhandelaar LHV, waarvan de regionale Kring Groningen samensmelt met de ketenzorgorganisatie GHC en dienstenstructuur DDG, die dan een ROS gaan vormen. De club van eerstelijnsorganisaties InEen adviseert mij over samenwerking. Als praktijkhouder ben ik bij de VPH aangesloten, als luis in de pels van de LHV.
Ze geeft het op. Ik zie het in haar ogen. Voor het eerst. Gevochten heeft ze. Steeds maar weer verzet geboden. Tegen slecht nieuws, tegen vermoeidheid, tegen bestralingen, tegen pijn, misselijkheid en bijwerkingen.
Zoals tijdens de pandemie bij ons gangbaar is, belde ik (verzekeringsarts) ook deze meneer op voor een telefonische WIA-beoordeling. En, wat bij onze cliënten gangbaar is, ook hij zag hiertegenop, want hoe kan ik nu over hem oordelen als ik hem niet gezien heb?
Op mijn spreekuur komt een man van 52 jaar met sinds enige maanden slikklachten en afvallen. Hij woont enkele jaren in de stad maar is nog niet eerder bij ons geweest.
Deze weken staan helaas weer volop in het teken van covid. De zorginstelling waar ik werk, meer in het bijzonder ‘mijn’ afdeling, werd het ‘regionale centrum voor opvang van covidpatiënten’, met alle logistieke rimram die daarbij kwam kijken.
Yazid (5 jaar) komt op het spreekuur, met zijn moeder. Oorspronkelijk komt zij uit Iran, Yazid is hier geboren. Hij heeft last van hoofdpijn en buikpijn, vertelt moeder. Nadat ik wat noodzakelijke zaken heb uitgevraagd (hoe lang, hoe vaak, hoe erg) wordt het tijd om tot de hulpvraag te komen.
Al van meerdere visitediensten op de hap ken ik deze chauffeur. Zo weet ik dat hij, naast dit werk, ook yogales en meditatiecursussen verzorgt.
Coschappen zijn ontzettend leuk. Je mag alles en je hoeft niks. Je kan volledig je eigen dag indelen. Als je iets nog niet eerder hebt gezien dan ga je daar gewoon naartoe, zonder dat iemand je mist. Fouten zijn nooit jouw schuld, maar van de supervisor.
In mijn praktijk voor kleine chirurgische ingrepen doe ik alles zelf: communicatie, ingreep en ook de facturering naderhand. Overal gaat wel eens iets mis.
In 2021 gaat er iets veranderen in de vergoeding van medische hulpmiddelen. Zo wijzigen diverse zorgverzekeraars vergoedingen van diabetes-, incontinentie-, stoma- en verbandmaterialen en medische voeding (DISVV). Door de beleidswijziging wordt de levering van deze hulpmiddelen via de apotheek niet langer vergoed.
Je bent bejaard, na meer dan veertig jaar als specialist in het vak te hebben gezeten. Je bent n.p. geworden, verhuisd, opnieuw naar een mooie boerderij met prachtige tuin, waar de tulpen, narcissen, rododendrons en vruchtbomen in bloei staan.
Patiënt meldt zich aan de balie bij mijn assistente met het verzoek om een actueel medicatieoverzicht. Hij is automonteur en heeft dat overzicht nodig in verband met de verlenging van zijn vrachtautorijbewijs.
Uit een elektronisch ontvangen patiëntenbrief van de behandelend fysiotherapeut.
René, 57 jaar, komt vlot lopend mijn ochtendspreekuur binnen. Hij heeft sinds vier dagen toenemende pijn bij zijn navel. Vannacht was het zo erg dat hij vanochtend onze huisartsenpraktijk heeft gebeld voor een afspraak.
De heer Jansen*, 65 jaar, heeft de ziekte van Parkinson, dementeert en verblijft op een gesloten PG-afdeling. Zijn vrouw komt weinig langs. De laatste tijd is hij ontremd, seksueel ontremd. Hierdoor maakt hij schunnige opmerkingen naar de verzorgenden en probeert af en toe aan iemands billen te zitten. Het enige wat hij wil is intimiteit; hij heeft huidhonger en zijn vrouw wil het hem niet meer geven.
Bij het oriënterend neurologisch onderzoek:
