Ik spreek een moeder over haar dochter van 9, die een ontwikkelingsachterstand heeft. Volgens haar fysiotherapeut zou ze naar een naburig revalidatiecentrum moeten. Ik had enkele maanden geleden de verwijzing gemaakt. Toen ook hemel en aarde bewogen om moeder zover te krijgen dat ze ook echt zouden gaan.
De orthopeed heeft mij verwezen voor een MRI met contrast van mijn heup. Vriendelijke radiologielaborantes roepen mij binnen en wijzen mij wat ik uit moet doen. Er wordt een handdoekje aangereikt dat ongeveer volstaat als schaamlap, zodat ik mij in mijn blote billen verplaats van het kleedkamertje naar de tafel.
92 jaar oud is meneer, ten einde raad, onrustig wiebelend in de rolstoel waarmee dochter en kleindochter hem de dokterspost binnen hebben gebracht. Het is tien uur 's avonds inmiddels en ze zijn sinds het begin van de middag al bezig hulp te krijgen.
Al meer dan twintig jaar ben ik plastisch chirurg. Het is een mooi breed vak: handchirurgie, reconstructieve en esthetische chirurgie. De weg ernaartoe is lang.
Ik heb een collega. Zo een die iedereen zich zou wensen, collegiaal, een goede dokter en daarbuiten ook nog een leuk mens. Een vriend. We volgden een deel van de opleiding samen, deelden lief en leed. Daarna scheidden onze wegen zich.
Ruim een maand geleden verwees ik een patiënt naar de gespecialiseerde ggz. Een langdurig traject via de POH-ggz, maatschappelijk werk en relatietherapie was gestrand, omdat er te grote onderliggende problemen boven water kwamen.
Een 79-jarige man wordt binnengebracht op de SEH. Hij is in de ochtend thuis door zijn hulp gevonden. Stond in zijn ondergoed voor het raam, met overal bloed en verwondingen aan zijn hoofd en handen. De hulp belt 112 en treft binnen een huis aan dat volledig overhoop gegooid is met bloed aan alle meubels en op de muren. De man zegt dat hij aangevallen is door twee mannen. Naast de ambulance wordt nu ook de politie gewaarschuwd. Er zijn geen tekenen van inbraak.
In vroeger tijden had deze man 'een notabele' geheten. Zo iemand als de burgemeester, de dokter of de notaris. Keurig gekleed doet hij mij open: hij heeft een gesprek met de huisarts aangevraagd vanwege zijn zieke dochter. Ze is net thuis uit het ziekenhuis na twee weken opname. Drie maanden geleden bezocht zij, 23 lentes jong, onze praktijk vanwege malaise en koorts. Beide onbegrepen.
Ik liep mijn coschap interne geneeskunde in een perifeer ziekenhuis. De twaalfwekenstage was verdeeld over zes weken zaal gevolgd door zes weken SEH. Tijdens deze SEH-weken kon ik steeds zelf kiezen met welke patiënt ik mee wilde kijken. Ik was zodoende niet aan een vaste a(n)ios of supervisor gekoppeld. De dagelijkse toestroom van patiënten was niet heel groot, wat maakte dat elke patiënt voor mij interessant was.
Een 69-jarige patiënte lijdend aan een gemetastaseerd longcarcinoom besprak in een vroeg stadium met haar huisarts haar euthanasieverzoek. De huisarts gaf direct aan dat hij haar niet in de steek zou laten, maar dat het geven van euthanasie voor hem emotioneel te zwaar was.
De beste man, licht dementerend, was in eerste instantie vergeten waarom hij bij mij was (doorgestuurd door de radiologie waar zojuist poliklinisch een echo onderbuik was gemaakt en een enorme urineretentie bleek).
Enkele weken geleden besloot mijn huisarts na een telefonisch consult dat het verstandig was om bij mij beperkt klinisch-chemisch laboratoriumonderzoek te verrichten. Ik kon daarvoor een afspraak maken bij haar assistente. Enigszins in verwarring belde ik de assistente wat nu precies de bedoeling was, want ik was gewend dat de bloedafname kon plaatsvinden bij het laboratorium waar ik zelf als klinisch chemicus werkzaam ben.
Ik ben de huisarts van een 6-jarig patiëntje met een zeer zeldzame genetische afwijking, die onder controle is bij de oogarts in het academisch centrum. Vanmorgen belde moeder dat hij al enkele dagen klaagt over pijn aan zijn ogen. Normaal gesproken wordt dan de oogdruk gecontroleerd.
Vorige week ontving ik een mail van onze preferente zorgverzekeraar met als onderwerp: ‘Aankondiging materiële controle'. ‘U krijgt deze e-mail omdat enkele van uw declaraties bij onze zorgverzekering zijn opgevallen.'
Ik ben nieuw op de afdeling, dus het is nog wat onwennig. Maar al snel merk ik dat ik hier nooit zou kunnen wennen. Ik mag mijn patiënt geen hand geven, dat is hier protocol. Ik mag mijn patiënt pas onderzoeken ná de visite, dat scheelt tijd voor de verpleging.
Als uroloog in een perifere kliniek zie ik een man die wordt doorverwezen vanwege een vermoeden op prostaatkanker. Na analyse blijkt hij dit inderdaad te hebben, maar bij het lichamelijk onderzoek valt een kleine ronde, gladde afwijking op in de rectumwand.
Een 65-jarige patiënt in mijn huisartsenpraktijk kreeg alweer enige tijd geleden de mogelijkheid om via zijn verzekering een totalbodyscan te laten maken. Het onderzoek vond in Duitsland plaats en daar liet men er geen gras over groeien: een totalbody-MRI, MRI-schedel, angiografie van de halsslagaders en labonderzoek werden verricht.
Deze maand is de vastenmaand ramadan. Een voor moslims over de hele wereld heilige maand. In dat kader een kort patiëntenverhaal:
Soms, heel soms, geef je toe dat er belangrijkere zaken zijn dan je eigen vak. Enkele weken na een staaroperatie kwam een bekende, vitale, 74-jarige patiënte op mijn spreekuur. Je zou haar minstens vijf jaar jonger inschatten.
Er wordt weleens gedacht dat iedere staaroperatie standaard is. Dat moet ik als oogarts wat nuanceren. Sommige mensen hebben nou eenmaal een suboptimale conditie of coöperatie. Ze zijn bijvoorbeeld slechthorend of claustrofobisch. Angstig, achterdochtig of autistisch. Kunnen de nek niet buigen, niet platliggen en niet makkelijk ademhalen. Kleine pupil, diepliggend oog, sterke knijpreflex, hoest, harde staar. Sommigen moeten noodzakelijkerwijs een zuurstofkastje meenemen, of een dochter, of een eigen kussentje.
Zaterdagavond 23.45 uur. Ik word als dienstdoende neuroloog gebeld door de dienstdoende arts-assistent van de SEH die voor ons de voorwacht doet. Ik was net een kwartier thuis, u kent het wel... Het betreft een vrouw die onwel is geworden nadat ze was gaan staan. De arts-assistent interne heeft ons in consult gevraagd omdat hij twijfelt of er wel of geen meningeale prikkeling is.
Tijdens het middagspreekuur op het asielzoekerscentrum kreeg ik een plastic flesje gevuld met insulineampullen van mijn patiënt, een 24-jarige Arabisch sprekende Irakees. Sinds 2015 was hij bekend met diabetes type 1 en spoot hij insuline. De laatste drie jaar deed hij dit zonder enige controle van zijn glucosewaarden en zonder follow-up van een arts.
Onlangs opereerde ik een patiënte die veel hinder ondervond van een stenoserende diverticulitis van haar sigmoïd. Ze onderging een laparoscopische sigmoïdresectie met en-bloc resectie van haar ovaria en herstelde vlot.
Na zestien jaar achtereenvolgens de studie geneeskunde, promotieonderzoek en de opleiding tot internist te hebben gedaan en een jaar als chef de clinique te hebben gewerkt, ben ook ik helaas terechtgekomen in de pool van werkloze medisch specialisten.
Vanaf eind 2019 tot eind 2020 heb ik een 62-jarige patiënt met een ernstige depressieve stoornis in behandeling in mijn praktijk als zelfstandig gevestigd psychiater. Eind 2020 wordt hij vanwege toenemende depressiviteit en dwanggedrag met psychotische kenmerken en suïcidaliteit onvrijwillig opgenomen in de plaatselijke ggz-instelling.
