Mijn aios heeft een 25-jarige man op het spreekuur gezien met een uitslag op zijn glans penis en wat jeuk, er was geen sprake van afscheiding. Patiënt vermoedde een candida-infectie. Maar na het uitvragen van de seksuele anamnese hebben we onder andere ook hiv, lues en hepatitis B bepaald en een soa-kweek afgenomen.
Al jaren is onze huisartsenpraktijk groeiende, zowel wat het aantal patiënten betreft als het aantal hulpverleners. Maar de aanstaande uitbreiding van ons pand heeft daar helaas niets mee te maken.
Ik zat op de bank bij een vriend, zijn zusje en zijn moeder. We gingen een film kijken: Rogue One: A Star Wars Story. En we kregen een ijsje. Na een paar happen liet mijn tand los. Hij was al een paar weken aan het wiebelen, dus ik was er blij mee.
Het bestellen van een pessarium in de huisartsenpraktijk blijkt een uitdaging. Het eerste pessarium heeft een levertijd van ruim drie weken, van een tweede krijgen we een verkeerde maat opgestuurd, enzovoort.
Als huisarts-docent aan de universiteit vind ik niks leuker dan anderen iets leren. En leren gaat met vallen en opstaan. Onlangs heb ik dit weer eens op komische wijze ervaren tijdens het beoordelen van stationsexamens.
Een vrouw, 50 jaar, met intoxicatie door flinke hoeveelheid antidepressiva, ingestuurd omdat ze niet goed aanspreekbaar was.
Wat is het ergste wat je kan overkomen? Als supervisor/coach stel ik deze vraag met enige regelmaat tijdens intervisie- of supervisiebijeenkomsten aan aiossen, huisartsen of specialisten ouderengeneeskunde. Het lijkt een eenvoudige vraag, maar ze maakt toch veel los tijdens de zoektocht naar het antwoord.
Gisteren volgde ik interessant onderwijs over transitie in de zorg. Cijfers en getallen passeerden de revue over de steeds ouder wordende patiëntenpopulatie – die ook steeds langer thuis (willen) blijven wonen – de almaar duurder wordende zorg en de stijgende kosten van medicamenten. Genoeg stof tot nadenken over maatregelen die we als zorgverleners met elkaar zullen moeten nemen om de zorg enigszins betaalbaar te laten zijn.
Vraag van de doktersassistente: of ik de herhaalrecepten wil fiatteren? Geen probleem. Echter, er lijkt geen eind te komen aan de lijst.
Mevrouw A is 34 jaar en zwanger van haar tweede kind. Ze is bij mij onder controle in verband met psychiatrische en psychosociale problematiek. Ze is opgegroeid in verschillende pleeggezinnen en er is sprake van ernstige hechtingsproblematiek.
Op de polikliniek Interne Geneeskunde zie ik een patiënt met leverchemieafwijkingen. Bij verdenking op een auto-immuunziekte bepaal ik onder andere ANCA-antistoffen. Kort voordat patiënt terugkomt op de poli, zoekt zij haar uitslagen op in het digitale patiëntenportaal en ziet dat pANCA positief is.
Tijdens mijn afgelopen nachtdienst vroeg ik aan een 91-jarige vrouw: ‘Wilt u nog gereanimeerd worden als uw hart er ineens mee stopt?’
Een patiënt wordt in het justitieel ziekenhuis opgenomen met een schotwond door een politiekogel. Hij is aangehouden vanwege een gruwelijk geweldsmisdrijf. Via de media weten we dat deze patiënt bekend was bij een ggz-instelling, maar zich aan zorg onttrok.
Midden in de nacht, huisartsenpost. Of ik een U3-consult wil doen? Twee uur geleden is de 53-jarige vrouw door de ambulance bezocht. Familie had 112 gebeld na een collaps op het toilet. Daarvoor, zo lees ik in haar dossier, misselijk, braken en diarree.
Als arts maar vooral als vader wilde ik graag inzage in de uitslag van het bloedonderzoek van mijn minderjarige dochter. Ik belde het laboratorium en de medewerker deelde mee dat er telefonisch geen uitslagen gegeven worden vanwege de privacy. Terecht, dunkt me.
Kort geleden ben ik als medisch specialist in vaste dienst gekomen van mijn ziekenhuis. Een mooie en belangrijke mijlpaal na een aantal jaar chef de clinique te zijn geweest.
Ja natuurlijk, het ziet er hier mooi uit. Het ruikt hier nieuw en het linoleum ligt hier strak langs de plinten. Niet, zoals op de oude huisartsenpost, dat het een beetje opbolt langs de naden. Inventaris zonder krassen. Duidelijk is dat hier een paar euro's zijn gespendeerd om het fraai en lux te maken.
Het is dinsdagmiddag en ik ben in het verzorgingstehuis om een visite af te leggen als ik bij een andere patiënte wordt geroepen. Hoogbejaard, bekend met een cholangiocarcinoom en in de terminale fase. In enkele uren tijd is de situatie ernstig verslechterd en op basis van het binnen enkele dagen te verwachten overlijden besluit ik haar, na overleg met de familie, te sederen.
Vorig jaar heb ik een succesvol ICSI-traject ondergaan in perifeer ziekenhuis X, dat fungeert als transportziekenhuis voor academisch centrum Y. Een behoorlijke logistieke uitdaging voor een aios die door haar opleider naar een B-kliniek gestuurd wordt, 84 kilometer verderop, maar met passen en meten wist ik de (op afroep, niet planbare) echo’s zo te plooien dat het niet te veel ten koste ging van mijn perifere productie. Het was het allemaal waard zodra wij onze prachtige zoon in de armen hielden.
Mijn 86-jarige patiente is 2 dagen opgenomen geweest in verband met een geplande colonoscopie. Zij wist niet dat ze haar rollator mee moest nemen, dus had geen loophulpmiddelen bij zich.
Ik heb als huisarts mijn ernstig zieke patiënt op de intensive care van het VUmc bezocht en met de intensivist gesproken. Inmiddels is het drie weken verder en weet ik dat hij niet meer op de ic ligt. Ik bel even het ziekenhuis om te vragen op welke afdeling hij nu ligt en of ik zijn behandelend arts kan spreken.
De spelkamer is voor een kinderpsychiater een goede plek om met een kind te mijmeren over het leven en wat daar zoal bij komt kijken. Die middag komen we te spreken over doodgaan.
Op de hap was het geen-handen-schuddenbeleid zojuist ingegaan. Na een aantal patiënten werd de nieuwe begroeting normaal en de strijd tegen corona verdween weer naar de achtergrond, voor míj althans.
We hebben sinds een paar weken een nieuwe manager polikliniek in ons ziekenhuis. Omdat de vader van een van de mdl-artsen ernstig ziek is, had zij een scopieprogramma afgezegd.
Een bizarre ervaring vandaag. Tijdens mijn spreekuur als huisarts ben ik bezig om te proberen zorg te regelen voor een licht dementerende lichamelijk kwetsbare vrouw van wie de mantelzorgende echtgenoot eerder deze week in het ziekenhuis werd opgenomen. Kinderen en kleinkinderen zorgden de afgelopen dagen voor haar, maar de situatie van echtgenoot is zodanig dat we voorzien dat hij de komende weken zijn mantelzorgtaken niet op zich zal kunnen nemen.
