Maandenlang verbaas ik me al, over het feit dat politici blijkbaar niet thuis hoeven te werken. Ministerraad, Catshuisoverleg, en ook op de avond van de verkiezingsuitslag meerdere fractieleden in één ruimte, met de nodige journalisten, fotografen, et cetera.
Ik ben huisarts van een wat bezorgde niet Nederlands en Engels sprekende vrouw die een bobbel op haar buikhuid ontdekt heeft. Ze is de laatste tijd door wat minder beweging ook enkele kilo’s aangekomen.
Mevrouw B is 65 jaar en heeft ALS met achteruitgang van het praten en slikken samen met zwakte van armen en benen. Zij is verwezen naar het revalidatieteam voor behandeling en begeleiding. Na het ontstaan van de covid-19-pandemie is veel revalidatiezorg abrupt op afstand geleverd, ook die van mevrouw.
Rond deze tijd twintig jaar geleden wisten we van de longmetastasering en fatale prognose van mijn vrouw en moeder van mijn kinderen.
Een lief ouder echtpaar waarvan de heer zwaarder dement is dan zijn vrouw. Hij reageert agressief bij provocatie en heeft zijn vrouw geslagen. De politie komt, samen met de familie, tussenbeide en dringt aan op een PG-crisisinterventie. De casemanager van het echtpaar is niet te bereiken.
‘Ik ben vanochtend positief getest!’ Met enige schrik zie ik in onze groepsapp het bericht van mijn collega. Hij is, net als ik, chirurg-oncoloog en moest zich laten testen vanwege bron- en contactonderzoek. Maar wat betekent dit nu voor mij? Net als de overige chirurgen op onze afdeling ben ik immers nog niet gevaccineerd. Ik besluit om de volgende dag toch ook maar een test te doen.
Als eerstelijnsarts weet je niet beter: wil je overleggen met een specialist (die op dat moment niet bereikbaar is), dan belt deze vaak terug wanneer het hem of haar uitkomt. Een tijdsafspraak lukt dan niet, waardoor je tijdens je eigen spreekuur moet overleggen over een andere patiënt.
Het eerste deel van dit consult is het gemakkelijkste. Het gaat over jeukende huidplekjes die de vrouw me laat zien. Eczeem. Met een beetje hydrocortison zal de huidaandoening snel verleden tijd zijn. Dan volgt deel twee. Lastiger.
Ik presenteer u de volgende patiënte, laten we haar Martha noemen. Ze is u allen bekend, ze heeft misschien aan uw bureau of op uw scherm haar verhaal verteld.
De GGD vroeg artsen om mee te helpen vaccineren op drie nieuwe locaties, die binnenkort zouden worden geopend. Het leek mij waardevol mijn steentje bij te kunnen dragen aan het sneller gevaccineerd zijn van Nederland en dus meldde ik mij aan. Een dag later werd ik al gebeld door een recruiter.
Een vrouw wordt verwezen naar een ggz-instelling voor een gespecialiseerde behandeling. Omdat het zorgplafond van haar verzekeraar reeds bereikt is, krijgt zij het advies contact op te nemen met de wachtlijstbemiddelaar van haar zorgverzekeraar.
In het academisch ziekenhuis ligt een 69-jarige man met een ernstige endocarditis. Hij is tevens bekend met hemochromatose, levercirrose en een hepatocellulair carcinoom.
Het was een doordeweekse dag in de vroege ochtend toen zij op het spreekuur kwam. Ogenschijnlijk gezond, en samen met haar kind. De patiënten die komen op het spreekuur hebben de meest uiteenlopende klachten, maar vaak hebben ze één ding gemeen: Ze zijn ongedocumenteerd.
Als jonge klare in de klinische geriatrie houd ik me graag aan ziekenhuisbrede afspraken en doe ik enthousiast mee met nieuwe initiatieven om de kwaliteit van zorg te verbeteren.
Patiënte is net ontslagen uit het ziekenhuis na een covid-19-infectie. Zij was, hoewel genezen, bang om naar huis te gaan. De arts-assistent heeft haar uitgebreid voorgelicht over haar toestand en zelfs de huisarts gebeld met de vraag om haar de volgende dag nog even ter geruststelling te bellen. Dat doen we natuurlijk, geen enkel probleem.
De komende drie zaterdagen heb ik nachtdienst op de huisartsenpost. Deze bevindt zich op drie kwartier rijden van waar ik woon, en in deze barre tijden bestaat er dus een gerede kans staande gehouden te worden. Door oom agent die mij vraagt 'waar ik op dit tijdstip van de dag naartoe denk te gaan...?'
Deze man van 50 jaar heeft hetzelfde stramme, pijnlijke gevoel in de knieholte als een paar jaar geleden toen hij DVT bleek te hebben. Hij heeft koorts en dat had hij toen ook. Complicerende factor: zijn vrouw is positief getest op covid.
Een 50-jarige patiënt werd door een van onze internisten naar onze afdeling verwezen voor een echogeleid histologisch biopt van een inguïnaal lymfoom – overigens zonder voorafgaande radiologische diagnostiek in ons ziekenhuis.
Als huisarts voer ik regelmatig rijbewijskeuringen uit, de laatste tijd meer dan vroeger. Dit komt doordat steeds minder huisartsen rijbewijskeuringen uitvoeren, mogelijk vanwege drukke praktijken of niet-kostendekkende vergoedingen.
Een dame van middelbare leeftijd had een dubbele afspraak op mijn spreekuur. Als onderwerp had de assistente genoteerd: 'onduidelijk verhaal'. In de episodelijst een waslijst aan onverklaarde lichamelijke klachten.
Het is alweer wat jaren geleden dat mijn 90 jaar oude vader de diagnose slokdarmkanker kreeg, met daarbij het bericht dat een stent nog wat uitstel van overlijden zou bieden.
Mevrouw B is pas 90 geworden en ze behoort tot de groep die via de huisarts wordt uitgenodigd voor een covidprik bij de GGD. Ze is nog heel vitaal en redt zich prima zelfstandig. Ze wordt alleen wel een beetje doof. Veel contacten heeft ze niet. Ik ben haar de uitnodigingsbrief, die vijf pagina’s beslaat, maar even zelf gaan brengen.
Mevrouw A, B en C kennen elkaar niet maar delen iets gemeenschappelijks: zij zijn allen de 90 gepasseerd en toenemend zorgbehoevend. Dat is op zich niets opvallends in onze Voorburgse huisartsenpraktijk met toenemend verouderende populatie.
Ze is altijd al stressgevoelig geweest. Later kwamen daar angst- en paniekaanvallen bij. Ze stelt hoge eisen aan zichzelf en is heel gevoelig voor wat mensen van haar denken. Maar ze is ook een vechter.
Een visitedienst vanaf de huisartsenpost in de Randstad. Het begon al goed: de eerste visite werd aangekondigd om 17.15 uur, een U3. Mijn chauffeur wilde er meteen vandoor gaan om daarna weer terug te kunnen voor een kopje koffie. Met dit bijltje had ik al eerder gehakt, dus we besloten toch eerst rustig ons eten op te eten. Kopje koffie erbij en dan de auto in.
