Deze foto ontving ik van een patiënt. Genomen in een ziekenhuis, waar je bij een reanimatie kennelijk niet op steun van het ziekenhuispersoneel hoeft te rekenen, maar moet wachten tot de ambulance arriveert…
Een observatie tijdens een ziekenhuisopname: Een verpleegster komt bij een deftige bejaarde dame.
Af en toe trap ik in de valkuil dat ik denk te weten hoe het zit. De afgelopen twintig jaar zag ik regelmatig medewerkers met een tenniselleboog op mijn spreekuur. Ik volgde nascholingen over richtlijnen en vergrootte mijn kennis van tennisellebogen. Een paar maanden geleden zat aan mijn tafel weer een medewerker met klachten passend bij een tenniselleboog.
Als waarnemend huisarts heb ik de kleinste spreekkamer toebedeeld gekregen. Duidelijk is dat deze ruimte ook voor opslagdoeleinden wordt gebruikt, getuige de medische apparatuur die onder de onderzoekbank staat opgesteld en het kleine ijskastje, half onder mijn bureau.
Om ongeveer 20.00 uur belt de ambulancedienst naar ons ziekenhuis dat ze onderweg zijn met een 26-jarige vrouw, die 43 weken zwanger is. Patiënte zou vandaag gepland staan voor een keizersnede, maar dit zou wegens drukte in het ziekenhuis zijn afgezegd. Alarmnummer 112 werd gebeld in verband met acute pijn in de buik en volgens de familie om een spoedkeizersnede af te dwingen.
Dit stuk gaat over hoop. Hoop doet leven, zeggen ze altijd. Maar in het geval van jullie vader en echtgenoot bleek het helaas niet genoeg.
Onder het mom van ‘een kijkje in de keuken van je collega’ loopt een orthopedisch chirurg een dag mee in mijn huisartsenpraktijk. Aan het eind van het spreekuur staat er een 40-jarige patiënte gepland met een klacht van het bewegingsapparaat. Ik kijk wat de assistente heeft genoteerd. ‘Hielspoor, wil graag naar de orthopeed’, heeft ze er behulpzaam aan toegevoegd. Dat komt mooi uit, denk ik, en al snel is besproken dat de orthopeed het consult zal gaan doen.
Mevrouw D. is 83 jaar en sinds dertien jaar aan de dialyse. Behoudens de nierproblemen is er medisch niet veel belangrijks gebeurd, tot een halfjaar geleden: een bekkenfractuur na val, waarvoor conservatief beleid. Haar algehele conditie gaat echter steeds verder achteruit, waarbij ook aan haar cognitieve vermogens getwijfeld wordt.
Een patiënt uit mijn praktijk is opgenomen op de afdeling Neurologie van het academisch ziekenhuis. Het is een dramatisch ziekbed, de patiënt verliest snel zijn cognitieve vaardigheden.
In de krant stond een afscheidsinterview van een hoge baas bij zorgverzekerend Nederland. Hier stelde deze persoon onder andere: ‘Als zorgverzekeraars moeten we weten of het premiegeld goed wordt uitgegeven.’
De hele ochtend ben ik bezig, vertel ik het hoe en waarom van mijn handelen. En dan komt zij op mijn spreekuur, ik vraag in het Engels of de bijna-dokter bij het gesprek mag zijn. Deze patiënte zie ik al een paar weken, ze heeft het moeilijk, psychische klachten en is zwanger.
Als huisarts ben ik verantwoordelijk voor de zorg van een kleine populatie vaste en tijdelijke bewoners van een naburig verzorgingstehuis annex herstelhotel.
Patiënt 1, jonge dame, 33 jaar, e-consult, wil zich goed voorbereiden op een aanstaande zwangerschap, en heeft daarom hulp gezocht bij een lifecoach. Deze coach adviseerde om voordat ze zwanger wordt uitgebreid bloedonderzoek te laten doen: cholesterol, vitamine D, vitamine B12, TSH, T3, CRP, triglyceriden, glucose.
Mijn eerste visitedienst op de huisartsenpost tijdens de piek van de coronapandemie. Nog voordat Rutte over ‘het nieuwe normaal’ sprak.
Bij het verlaten van de supermarkt maakt een man het zojuist gekochte doosje zorgvuldig schoon...
Een kwetsbare dame van 85 vraagt om een consult op het middagspreekuur in verband met hoesten en benauwdheid.
Vóór 1 januari 2020 was er de Wet Bopz en werd bij crisissituaties na beoordeling door de psychiater en het uitschrijven van de medische verklaring de burgemeester gebeld en die was het meestal met het advies van de psychiater eens.
Onlangs moest een 95-jarige verzekerde van VGZ op vrijdag katheters, urinezakken en blaasspoelingen hebben. Via de chat van VGZ werd ik, apotheker die het voor de cliënt probeerde te regelen, doorverwezen naar een postorderbedrijf.
Op 7 november 2018 verwees ik mijn patiënt naar de grote regionale ggz-instelling alhier.
Voor mijn jongste gaan we met een groepje uitgelaten 7-jarigen naar een speelparadijs voor zijn verjaardag.
Tijdens de eerste piek van de coronacrisis verbleef ik in Taiwan, een land waar corona onder controle was en is. Al maanden zijn er geen lokale besmettingen.
Misschien moet ik een bloemenwinkel beginnen. De hele dag omringd door heerlijk geurende bloemen, altijd blije mensen in je winkel, en de ernstigste complicatie van een verkeerd geschikte bos is een lelijke bos (als zoiets al bestaat).
Het is zondag en ik heb bereikbaarheidsdienst. De ANW-verpleegkundige belt met een vraag. Als ik die beantwoord heb, vraag ik voorzichtig hoe het gaat, in het verpleeghuis. Want dit weekend migreert onze ICT van de ene naar de andere server...
Heeft u dat ook weleens? Het inbrengen van een spiraal lukt niet, ondanksmakkelijk sonderen (gemiddeld breng ik tien spiraaltjes in per jaar, een enkele keer lukt het inbrengen niet)?
In het kader van ‘black lives matter’, of gewoon een goede dokter zijn, wil ik een pijnlijke casus van mijzelf delen.
