Duidelijkheid: een kunst apart

Als huisarts ken ik de meeste patiënten uit de praktijk waar ik werk redelijk goed. Ik schrijf dan ook weleens wat extra informatie in een verwijsbrief, omdat ik denk dat dit voor een specialist handig is om te weten.
Helaas wordt daar niet altijd wat mee gedaan.

Ik schrijf:
Mijnheer spreekt Albanees, matig Nederlands, onduidelijk in de anamnese wat hij wel/niet gebruikt. Blijft wisselend antwoord geven, doet dit niet bewust. Ik heb aangegeven de crèmes mee te nemen die hij gebruikt. Compliance is matig, vermoed ik, ook hier krijg ik weinig duidelijkheid. Duidelijke afspraken die niet ingewikkeld zijn werken het beste.

Het beleid van de dermatoloog: MTX-infofolder mee, lab, bel voor bespreken MTX.

De heer vertelt me dat hij zonder dat hij het wist medicatie voorgeschreven kreeg. Hij was niet gebeld en wist niet of de dokter in het ziekenhuis nog een afspraak zou maken.

Ik bel de poli: ja, de man is gebeld, maar geen contact gekregen, dus toen heeft de dokter het recept maar voorgeschreven. Er staat nog geen controleafspraak, meneer gaat gebeld worden.

De assistente heeft een aantekening gemaakt in zijn dossier. Ze gaan hem oproepen. Maar hoe doet u dat dan met de communicatie?, is nog haar vraag.

Ik bel een tolk en leg alles heel rustig uit in eenvoudige taal.