De kwaliteit van nietsdoen

‘Onlangs heb ik opnieuw veel benaderingen geprobeerd, waarbij ik een enorme hoeveelheid geld en tijd heb uitgegeven aan behandelingen, methoden, supplementen en alternatieve medicijnen, gekke doktoren en voortreffelijke genezers. Zonder enig succes…’
Aldus een vriendin van mij die enorm bedreven is in het onder woorden brengen van hoe ze omgaat met een groeiende zeldzame tumor in haar buik, die alleen nog maar palliatief te behandelen is.

‘Ik ben nog steeds bezig met zelfmedicatie met medicinale, vitaliserende paddenstoelen, andere supplementen en zogenaamd ondersteunende tincturen, zonder (nog) veel tastbare impact…’

Een arts die haar adviseert, noemt ze een ‘geweldige “integrative-medicine”-oncoloog’. Die arts adviseerde haar zowel reguliere chemotherapie als alternatieve behandelingen: chemotherapie tegen de tumor en ‘alternatieven’ zoals revitaliserende paddenstoelen en cannabisolie, zoals hij zei om de bijwerkingen beter te verdragen en de pijn te behandelen. Tijdens het vervolgconsult hoort mijn vriendin dat de kans dat deze chemokuur daadwerkelijk succesvol zal zijn slechts rond de 40 procent is. Terwijl de kans op bijwerkingen met 100 procent gegarandeerd is! Ze begrijpt totaal dat de behandeling dus niet over het ‘genezen’ gaat. Succesvol in haar geval betekent alleen vertragen van verdere tumorgroei. Terecht constateert ze dat de tumor eigenlijk helemaal niet zo snel groeit, dus waarom zou ze dan dit grote risico moeten nemen om de groei te vertragen, zo vraagt ze zich af. Ze beslist dan: ‘Ik ga de gezonde cellen van mijn lichaam NIET vergiftigen, aangezien ik een kans van 60 procent heb dat de chemo NIETS zal doen – behalve dat ik nog meer problemen krijg door bijwerkingen.

Een enorm dappere beslissing vind ik dat. Want vrijwel iedereen grijpt in deze context de laatste strohalm aan. Vrijwel iedereen wil doorleven. Alleen achteraf blijkt dan in veel gevallen dat de bijwerkingen de kwaliteit van leven tot onder het nulpunt kunnen reduceren.

Wat voor haar verrassend is, is dat de tumor niet reageerde op al haar alternatieve vormen van behandelen, waarin ze heilig gelooft: ontgiften, vasten, ademwerk, suppleties, veranderen van voedingspatronen, plantaardige medicijnen, energiewerk, het verhogen van de vibraties en nog veel meer.

Ze geeft ook aan dat het heel ongemakkelijk voor haar is om duidelijk te weten wat ze NIET wil, zonder te weten of te voelen wat ze in plaats daarvan moet doen. Ze wil dus niet de chemotherapie, maar wat wil ze wel en wat is haalbaar? Ze is zeer spiritueel en begrijpt dat dit hele probleem uiteindelijk alleen maar doorleefbaar is via overgave aan de situatie en door het leven optimaal te leven.

Ik vind haar benadering bijzonder waardevol. Omdat het aangeeft hoe moeilijk het is voor de patiënt met een onbehandelbare maligniteit om niets te doen, om af te zien van verdere chemotherapie. Niets doen is zo weinig. Je wil altijd iets doen. Misschien moeten we onze patiënten ook helpen met niets te doen. Maar dan met hoge kwaliteit. Daarvoor moeten we zelf ook leren hoe met hoge kwaliteit niets te doen. Want ook wij willen altijd iets doen. Overdragen aan patiënten hoe met hoge kwaliteit niets te doen lijkt me een uitdaging. Ik weet zeker dat meditatietechnieken daar kunnen helpen. Als het lichaam faalt, blijft de geest intact. Laten we dan de kwaliteit van die geest zoveel mogelijk ondersteunen. Zo helpen we patiënten in de laatste fase om de aandacht naar binnen te sturen. Zeker, dat is moeilijk overdraagbaar, en niet voor iedereen weggelegd. Maar waardevol genoeg voor ons om het te onderzoeken.