Casus cactus; zelf aandokteren in Portugal
Plaats een reactieOeps, ik grijp met de hand in een cactus en er schampt een naald langs mijn wijsvinger. Een kras. Ik zuig wat bloed weg en ga gewoon door met bezig zijn. ‘s Nachts word ik wakker van een kleine klopgeest. Indachtig de aanwijzingen van wijlen dr. Berends uit het AZU, docent chirurgie, wikkel ik er een verbandje om met koud water. De volgende ochtend is de vinger iets minder kloppend. Zijn advies klopte dus. Of toch niet?
Enkele uren later neemt de activiteit van de klopgeest toe. De zwelling ook. De vinger is rood en gezwollen. Ik zie twee splinters. Een kan ik er zelf uit friemelen. De ander ligt te diep en op het niveau van het proximale gewricht van de MC2. Helaas herinner ik me een oude klinische les uit het NTvG. Over een splinter die zich door het gewrichtskapsel boorde. En de vreselijke ellende daarna. Die splinter MOET er dus uit! De details van de casus was ik verder vergeten. Maar deze dokter wist al te veel. Gelukkig was er een verpleegster in huis. Die friemelde ook nog wat af, maar tevergeefs. Dus naar de lokale privékliniek want ik was in de Algarve en daar wil je niet naar het academische ziekenhuis in Faro, want daar werken Cubaanse artsen voor 500 euro per maand. Een aardige Portugese huisarts ontving me en ging met een scalpel en pincet aan de gang met pieren. We hadden zelf al zoveel gepierd dat er niet veel van de splinter meer te zien was. Ik geloof dat ik iets te pakken heb, zei hij nog, maar ik geloofde dat niet zo. Goed, verbandje erover en naar huis met tweemaal daags 500 mg cefradina, een oud cefalosporine. De vinger zwol de volgende dag verder op. Een vriendin microbiologe adviseerde de dosering te verdubbelen en vroeg of de arts naar tetanus profylaxe had gevraagd. Niet dus.
Binnen 48 uur zou de zwelling moeten minderen na de start van het cefalosporine. Dat gebeurde niet. Wel zwol de hand zwol verder op, de huid werd oedemateus en meerdere gewrichten gingen meedoen. Het stond me enorm tegen om nu alsnog naar het ziekenhuis te gaan, temeer omdat er vele verhalen de omloop deden van wachttijden en inadequate behandelingen. Een dag later werd de pols zeer pijnlijk en blokkeerde in de beweeglijkheid. Mij ging een licht op. Onder anderen omdat ik 10 jaar eerder een totaal opgezwollen voet had ontwikkeld na een fractuur van de mt 5. Glanzende huid, veel pijn. Oeps, een Sudeck in ontwikkeling. En ik dacht ook aan de methode van het vrouwtje in Macedonië, eerder in Medisch Contact besproken. CRPS type 1 met een pols die blokkeert. Ik besloot onder druk van de angstbeelden die bezoek aan het lokale academische centrum mij opleverde de hypothese ‘start CRPS type 1’ serieus te nemen. En begon met zelf aan te dokteren en het beleid bij te stellen. Onbelast bewegen van alle handgewrichten, in alle as-dimensies volgens de qi gong die ik al jaren praktiseer. Na enkele dagen aan de rekstok om de pols uit de blokkade te halen bij gebrek aan een vrouwtje uit Macedonië: KRAK! in het polsgewricht. Meteen weer beweeglijkheid. Wat is dit, dacht mijn rationele doktersbrein? Geen idee maar post of propter nam de zwelling in 3 dagen snel af, het pezenspel werd weer zichtbaar en na 7 dagen waren de handen weer vrijwel gelijk in dikte en kleur.
Dames en heren, ik heb uiteraard geluk gehad, ik weet niet of het echt een CRPS type 1 in ontwikkeling was, maar als dat zo was, is de ontwikkeling geaborteerd. Ook nam ik 3 dagen lang 5 gram vitamine C in, over de dag verdeeld en voor de zekerheid extra vitamine D. Stiekem nog een rationeel supplement erbij, palmitoylethanolamide (PEA), hoog gedoseerd. Ik ben nu klaar om een CRPS-goeroe te worden op YouTube. Ik hoef alleen de post-of-propterredenering te vervangen door een causale redenering. Dan kan ik alsnog beroemd worden als dr. Jan. Ik kan een e-boek schrijven over mijn ervaringen en een supplementenlijn opzetten met vitamine C-PEA-vitamine-D-capsules speciaal voor chronische ontstekingen in het algemeen. Want je moet durven generaliseren. Zo vind ik dan naadloos de aansluiting met de orthomoleculaire geneeskunde en mag ik in het vervolg samen met professor P.J.A. Capel voordrachten geven op vage congressen. O ja, als ik het NTvG niet had gelezen was er niets gebeurd. Denk ik. Dokter zijn is een zware last als je zelf patiënt dreigt te worden.
- Er zijn nog geen reacties
