Sparren met specialisten

Mijn laatste coschap is aangebroken. Ik heb gekozen om die in het verpleeghuis te doen. Wauw, wat heb ik het naar mijn zin en wat een fijne sfeer heerst er binnen het team. Grappen en grollen, maar ook serieus sparren of reflecteren over lastige of heftige casussen. Het mag en kan allemaal. Of je nou een onervaren coassistent bent of een ervaren specialist ouderengeneeskunde, het boeit niet. Iedereen is gelijk en we leren allemaal van elkaar.

Terugblikkend op de coschappen viel mij op dat ik deze sfeer nooit echt heb gevoeld in het ziekenhuis. Daar is toch veel meer hiërarchie en heb je veel minder snel een gesprek over koetjes en kalfjes met iemand die veel hoger in de rangorde staat dan jij als co. We leren om vooral niet te veel weerwoord te bieden of vragen te stellen, want hoe vaak hebben we wel niet gehoor ‘weet je dat niet?’ of ‘ik ben druk, zoek maar op’.

Nu ik erover nadenk, zijn mijn herinneringen aan fijne ervaringen met medisch specialisten ook maar op een hand te tellen. Het is best een bizarre constatering dat ik het blijkbaar bijzonder vind als een specialist aardig doet en geïnteresseerd is in de co! De verschenen cijfers rondom grensoverschrijdend gedrag in het ziekenhuis verbazen me dan ook (helaas) niets.

Ik moedig bij deze alle medisch specialisten aan om, net als in het verpleeghuis, eens te gaan lunchen met de coassistenten of aniossen of, net zoals mijn opa altijd deed in zijn middagspreekuur, tijd vrij te maken om even thee te drinken met de doktersassistenten. Wie weet wat voor mooie gesprekken en lessen hieruit zullen voortkomen!

Eva Dankbaar, Amsterdam