Oogheelknudde

Oogheelkunde was een verschrikking. Het vak niet,  maar de vakgroep waarin ik terechtkom wel. De artsen hebben mot met de verpleging en met de OK-assistenten, en kunnen ook samen niet door één deur. En dan ben ik ook nog de enige co.

De hele dag word ik afgesnauwd, uitgelachen in bijzijn van patiënten, en met bergen huiswerk naar huis gestuurd. Ze vertellen me dat dankzij hen al drie co-assistenten oogarts willen worden, maar ik denk dat dit sociaal-wenselijke antwoorden waren van hulpeloze co’s.

De OK-assistenten waarschuwen me de dag voor OK dat ik alles moet weten over de staaroperatie. Morgen krijg ik een vragenvuur. Ze fluisteren dat, welk antwoord ik ook geef, het toch niet goed is. Na twee OK’s is het zover. ‘Je hebt het nu allemaal gezien. Vertel maar eens stapje-voor-stapje wat ik eigenlijk doe.’ Na een mijn uitgebreid voorbereide verhaal roept de oogarts: ‘Zo, je bent de belangrijkste stappen vergeten.’ Welke dit zijn, kan hij mij eigenlijk ook niet vertellen. ‘Néé, ik maak geen incisie van 3 mm. Er worden verschillende incisies gemaakt en zeker níet van 3 mm. Kijk maar nog beter en vertel het

straks nogmaals.’ Ik krijg dikke knipogen van de OK-assistenten.

‘s Middags op de poli praat deze ‘wonderdokter’ voor de zoveelste maal een patiënt een staaroperatie aan. De uitleg die volgt, is simpel. ‘Ach mevrouw, het is een eenvoudige ingreep, ik maak maar één incisie van 3 mm.’

In gedachten pas ik de ouderwetse staarsteek toe op deze oogarts, liefst zonder anesthesie. Maar ik laat het bij diep zuchten.

Status Co,
de co-assistent