Slechte overdracht, gebrekkige waarneming

Een waarnemer wil bij een terminale patiënt die dormicum en morfine krijgt de infuussnelheid niet verhogen omdat daarover niets is opgeschreven (MC 16/2012: 964). Ik ben het eens met het gedeelte van de tuchtrechtelijke uitspraak over de communicatie. Maar ik heb veel moeite met deel van de de uitspraak over de palliatieve sedatie.

Er stond in dit blad niet lang geleden een mooie serie artikelen en discussies over dit onderwerp. Wat daarin goed naar voren kwam, is dat het doel van palliatieve sedatie niet is, het ‘slapend houden’ van patiënten, maar het verlichten van refractair lijden. De voorlichting van de behandelend arts aan de familie en patiënte is dus fout geweest. Niemand is in een waarneemsituatie gehouden verkeerd beleid of beleid op grond van verkeerde aannames of verkeerde doelstellingen voort te zetten of, zoals in dit geval, zelfs te intensiveren. Integendeel, een kunstfout voortzetten is zelf een kunstfout. Dat ook beide tuchtcolleges deze kunstfout niet als zodanig herkennen, maar zelfs sanctioneren, schokt mij.

Natuurlijk, het niet voortzetten van dit ‘beleid’, maar de familie overtuigen van het gelijk van de waarnemer zonder de relatie tussen behandelaar en familie te schaden, is een flinke opgave, maar het is van een waarnemend huisarts te verwachten dat deze dat kan.

Inderdaad, weer communicatie. Daarop is niets af te dingen.

Bart Bruijn, huisarts, Streefkerk