Tomatensoep

De koorts kwam op tijdens het vrijdagspreekuur, al gauw vergezeld van koude rillingen. Dat moest malaria zijn, ondanks de profylaxe; het Ghanese missieziekenhuis stond immers in hyperendemisch gebied. Dus met medicatie in bed en uitzieken.

Zaterdag was er geen verbetering, integendeel. Het kuchje van de afgelopen maand was nu veranderd in hoestbuien, kortademigheid en opgeven van roodbruin sputum. Misschien was het wel een longontsteking; dan ook maar een antibioticum erbij proberen.

Ik was alleen, flink ziek en niet zo helder meer. Echtgenote, ook tropenarts, en ons zoontje waren op verlof in Nederland. In 1985 was er nog geen telefoon of internet. De Spaanse nonnen, verpleegkundigen in het ziekenhuis, bleven in hun rol: bidden en zorgen. De dokter zelf was toch de behandelaar?

Dinsdag daagde het dat de pneumokokken zich niets aantrokken van de doxycycline.

Gelukkig waren de penicilline-injecties dit keer niet out of stock en werden ze door een opgewekte non toegediend.

De omslag kwam in de middag, van het ene moment op het andere. Old man’s friend werd weer eens afgewend en sindsdien heeft Alexander Fleming er een discipel bij.

’s Avonds kon ik, inmiddels zeven kilo lichter, voor het eerst weer iets binnenhouden.

Nooit smaakte tomatensoep zo ongelooflijk lekker.

Hugo van der Zwan, arts, Oudehorne

Lezersverhalen

Buitenland