Schaartjes en klemmetjes gered

In 2005 was ik als 27-jarig basisarts-broekie een halfjaar werkzaam in het Nkhoma missieziekenhuis in Malawi. Ik leerde te veel om op te noemen – als dokter, maar nog meer als mens. Ik zag dat topzorg ook geleverd kan worden met beperkte middelen maar met behulp van creativiteit, samenwerking en doorzettingsvermogen: pilaren van goede geneeskunde.

Nu, vijftien jaar verder, werd ik gevraagd om drie maanden de medical director van dit ziekenhuis te vervangen en aan de lokale heelkundige opleiding bij te dragen.

Vorige week was het zover. Maanden had ik ernaar toegewerkt, maar na het afscheid van mijn gezin was ik compleet leeg. Ik wist eigenlijk niet meer goed wat ik nu eigenlijk precies ging doen.

Jezelf drie maanden wegplannen uit het Epic-tijdperk is namelijk bijna onmogelijk geworden. Alle pijlen wezen dezelfde kant op: ‘doe het niet, blijf hier! Je Epic-inbox stroomt over!’

Dit alles maakte dat ik geen energiecel meer over had toen ik op weg was naar Malawi om in een compleet andere context te gaan werken.

Maar bij een overstap in Nairobi gebeurde het. De vonk sloeg over en de motor sloeg aan. Ik was zo stom geweest om fraaie operatie-instrumenten in mijn handbagage te doen. Ik bedacht het me in het vliegtuig maar het was al te laat. Toen de tas over de rollende band liep leek de man achter het beeldscherm gelukkig te slapen. Maar plots stond hij stil en mijn tas rolde weer terug: De prachtige metalen schaartjes en klemmetjes waren op het scherm dreigend in beeld.

‘Is this your bag?’ De Keniaanse man keek mij streng aan. Ik prevelde wat over dure instrumenten, moeilijke operaties en dokterschap. Mijn kostbare instrumenten leken verloren. Toch leek het of ik een glimp van mededogen achter zijn officiële gezichtsmasker zag.

Totaal onverwacht wendde hij zich af en wees hij een andere tas aan die geopend moest worden. Hij liet mij ontsnappen als een roofdier zijn prooi. Ik griste de tas met mijn kostbare schatten van de band en liep zo snel mogelijk weg. Geen handen op mijn schouder. 

Eufoor liep ik naar de gate richting Lilongewe. Mijn hart klopte in mijn keel en ik barste plots van de energie.

Het avontuur was begonnen.