Blogs & columns
Blog

Hulde aan de assistente

1 reactie

Vol herkenning en met een glimlach las ik de blog van collega Marieke Dijkzeul ‘Je hebt toch wel een wekadvies gegeven?!’ ‘Die specialisten soms toch ook’, dacht ik nog. Laat ze maar eens meedraaien in een huisartsenpraktijk. Mogelijk een gebroken arm?

Eerst maar eens een anamnese en een gedegen lichamelijk onderzoek alvorens we een röntgenfoto (kunnen) laten maken. Buikpijn? Wat is de hulpvraag van de patiënt? Er hoeft niet meteen een heel internistisch bloedonderzoek te volgen. En inderdaad de val op het hoofd. Die CT-scan is echt niet altijd nodig, mits er goed naar de patiënt en het verhaal wordt geluisterd en er een grondig lichamelijk onderzoek volgt. Een SEH-arts is de poortarts van de spoedeisende hulp. Maar wij zijn de poortarts van het ziekenhuis. Wij staan met onze voeten in de klei. Begeven ons aan de frontlinie. Met ons valt of staat de tweedelijnsgezondheidszorg. Oké, dit begint aardig narcistisch te klinken. Tijd om mezelf weer met beide benen op de grond te krijgen.

Ik loop naar de balie om de assistenten te vragen of ze nog iets voor mij hebben en om samen de dag af te sluiten. De assistente heeft op de valreep nog ‘een beller’. Ik luister met een half oor mee. Ik hoor iets over 37,7 graden Celsius, maar goede plasluiers en alert. Bovendien geen zorgen vanuit de moeder. De assistente heeft het volledig onder controle en kijkt niet naar mij. Ik kijk met een half oog naar de computer en de assistente sluit het gesprek af met: ‘Morgen om 08.15 h op het spreekuur. En als u het niet vertrouwt of als er alarmsignalen zijn (die ze netjes toelicht), kunt u altijd met de huisartsenpost bellen.’ Er komen geen vragen meer van de assistenten. De dag zit erop en we gaan huiswaarts.

Eenmaal in de auto begin ik te denken en te rekenen. Die geboortedatum. Ik schrik. Dat is een kindje jonger dan 3 maanden. Maar als het kindje koorts heeft, dan had ik die vandaag nog moeten zien! Ik weet hoe goed en grondig de desbetreffende assistente in haar werk is. Ik bedaar weer. Toch zit het me niet helemaal lekker. Eenmaal thuis vraag ik toch nog even bij de assistente na wat er precies gezegd is. Er waren geen alarmsignalen en de moeder maakte zich geen zorgen. Bovendien was er geen sprake van koorts. Gelukkig. Morgen zal ik het kindje beoordelen.

Op het spreekuur zie ik een gezonde en vrolijke zuigeling. Een volledige anamnese en een van top tot teen onderzoek vertonen geen afwijkingen. Moeders is er helemaal gerust op. En deze dokter ook. Pas vanaf dat moment kan ik het volledig loslaten (verander je zo erg na het krijgen van een kind?). En denk ik dus meteen aan de blog van Marieke Dijkzeul. Als huisarts hebben we de mogelijkheid om een klinische blik op iemand te werpen en een gedegen onderzoek te doen. De assistente moet het doen met slechts een mondelinge overdracht (en nog tig wachtende bellers). Daar gaat mijn eerdere heroïsche betoog van de huisarts. De gezondheidszorg begint niet bij de huisarts. Wij staan helemaal niet aan het front. Natuurlijk is het een wisselwerking, maar de assistente maakt ons werk werkbaar. Zij werken zich uit de naad om patiënten gerust te stellen. Te triëren. Op het spreekuur te plannen. Kleine behandelingen uit te voeren. Ons te assisteren. Zij zijn de spil van ons vak. Ik sta weer met beide benen op de grond. En moet mijn excuses maken aan de collega’s in het ziekenhuis. Wij zijn net zo erg. Hulde aan de assistenten!

lees meer
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.