Witte jas op de groei

De witte jas heeft een bepaalde magie over zich. Niet alleen krijg je van patiënten direct een hele bak vertrouwen, ook ben je plotseling een collega van alle andere mensen in het wit. Maar achter – of in – die jas schuilt ook een mysterie, want het doet iets met mijn identiteit. Wie ben ik zonder die jas, en wie ben ik mét?

Mijn huidige en eerste coschap bestaat uit onnoemelijk veel eerste keren. De eerste keer een blaaskatheter inbrengen, de eerste keer een vergrote lever voelen, de eerste keer een doodzieke patiënt verzorgen die kort daarop overlijdt. Ik zou nu al een boek vol kunnen pennen over alle bijzondere, gruwelijke, ontroerende en grappige gebeurtenissen die ik heb meegemaakt de afgelopen tien weken. De ene dag ben ik plotseling toeschouwer van een trauma-spoed-onderbeenamputatie, waarbij ik de geamputeerde voet mag aanpakken en vasthouden. De andere dag zie ik een patiënt op de poli, die vertelt over zijn hoofdpijnaanvallen – één ervan herinnert hij zich maar al te goed, want hij was toen kaas gaan halen bij de kaasboer (en kaas is hier absoluut een gemeenschappelijke deler) – wat hebben wij hard gelachen samen.

Wat ik indrukwekkend vind, is hoe mijn persoonlijkheid nu al vervlochten raakt met mijn rol als jonge dokter in opleiding. Als er iets is wat ik de afgelopen weken heb geleerd, is het dat je vooral lekker jezelf moet blijven, dwars door alle mooie en minder mooie ervaringen heen. Dat is moeilijk, want tegelijkertijd voelt het goed om in de spreekkamer in een bepaalde rol te kruipen, met een bepaalde uitstraling, en een bepaald soort stemgeluid. Om het wat concreter te maken: als ik mezelf een anamnese hoor afnemen, komen er twee gedachten op. De eerste is ‘jemig, wat klink ik serieus, ik doe wel héél erg mijn best om als een professionele, serieuze dokter over te komen…’ En de tweede is ‘wow, wat interessant, eigenlijk voel ik me júist heel erg mezelf in deze positie!’

Uiteraard heb ik nog een lange weg te gaan, en ook dat is iets waar ik de afgelopen weken regelmatig mee werd geconfronteerd. Vergeleken met een aios heb ik maar bar weinig ervaring, en vergeleken met een specialist al helemaal. Vandaar dat ik mij deze week realiseerde: die witte jas is prachtig, maar ik heb hem op de groei.