De arts is ook maar een mens

Lachend blader ik door mijn jaarboek van vorig jaar. Een boek met leuke verhaaltjes over de groep co’s met wie ik een jaar lang in hetzelfde ziekenhuis zat. Voorspellingen over wat we later willen worden, verhaaltjes van de afdelingen en mijn favo onderdeel: de blunders. Ik heb er ook een ingestuurd en ik ben heel blij dat ik niet de enige ben. Eens even lezen.

Van tijdens de poli in slaap vallen tot de verkeerde patiënt uit de wachtkamer halen: we maken toch ook wat mee. Onze ‘kleine’ blunders doen me denken aan iets veel ergers. Een arts vertelde me over een fout bij een ingreep. ‘Ik ben haar daardoor verloren. Dat vergeet ik nooit weer’. Dat we als co’s kleinere blunders begaan is daarom ook maar goed en tevens hartstikke belangrijk. Fouten maken is menselijk en een blunder is dan gelukkig nog tot daaraantoe. Maar daar leer je als co zijnde wel alvast van.

Ik denk terug aan die ene keer dat ik sinds maanden weer een keer bloed moest prikken bij een patiënte. Zij was zwanger, had pre-eclampsie en kwam om de paar dagen bij het obstetrisch dagcentrum. Ik had al een tijdje niet meer bloed geprikt en om het nog spannender te maken, keek haar man mee. En hij was ook nog eens traumachirurg. Met trillende handjes pakte ik alle materialen en sprak mezelf moed in. Bloeddrukband om, ontsmetten, palperen. En dan: de naald uit de verpakking halen. Met een beetje beleid moet dat. Maar dat ging even niet. Ik trok te hard, schoot uit en prikte mezelf. Wat was ik blij dat ik mezelf prikte vóór ik haar prikte, want nu was het geen prikincident. De verpleegkundige die ernaast stond had het door en hielp me uit de brand. Gelukkig viel het allemaal wel mee en kon ik haar daarna alsnog met succes prikken.

Als ik hieraan terugdenk, denk ik: bah, stom hoe dat ging. Maar er zullen nog meer momenten komen, zeker wanneer ik straks zelf de verantwoordelijkheid heb over patiënten. Belangrijk om dan te onthouden dat fouten maken menselijk is. En artsen zijn ook mensen.