Terug in de ochtendspits van coassistenten

Ik ben terug in de kliniek en dat voelt goed! Na een wetenschapsstage van vijf maanden mocht ik deze week het reguliere coschapleven oppakken. De dagen zijn weer langer, de poli’s moeten worden voorbereid en mijn assertiviteit mag worden opgevlamd.

Waar de scriptie vaak wordt gezien als de zwaarste periode van een studie, wordt dit onder geneeskundestudenten in het algemeen als een rustige en fijne tijd gezien. Je hebt weinig verplichtingen, de taken spreken voor zich en je kunt je tijd zelf indelen.

De eerste paar weken van mijn wetenschapsstage kon ik hier moeilijk aan wennen. Op de vraag: ‘Lekker aan het genieten van je vrije tijd?’, kon ik niet volmondig ja zeggen. Hoe gek het ook klinkt, een enorme golf aan vrije tijd overviel me. Begrijp me niet verkeerd, in het schrijven van de scriptie gingen toch echt wel een hoop uren zitten. Hoewel ik nieuwe hobby’s en een bijbaantje had opgepakt, voelde het nog steeds alsof ik mijn dagen moest vullen.

Een aantal jaren geleden zou ik dit niet hebben geloofd. Toen keek ik vol verwondering naar de levensstijl van coassistenten of artsen die naast vele uren op de werkvloer, overleggen en neventaken nog ruimte hadden voor vrije tijd en daarbovenop ook nog eens ontspannen en gelukkig oogden. Hoe ze dat volhielden, kon ik me niet voorstellen. Door de rust van de wetenschapsstage realiseerde ik me nu dat mijn dagelijks leven daarop was gaan lijken, maar me dit juist goed beviel. Het is voor mij een antwoord op de vraag die ik mezelf vaak heb gesteld tijdens de bachelor: ‘Heb ik wel het juiste vak gekozen?’ Ik ben blij dat het antwoord daar nu ‘Ja!’ op is. Ik heb de interactie met mensen gemist, het opdoen van nieuwe vaardigheden, de spanning van een nieuwe ervaring en zelfs het rommelige co-hok.

Ik denk terug aan de ochtendspits van coassistenten, wanneer de vermoeide oogjes de trein in stapten en zich klaarmaakten voor een nieuwe dag. De een probeerde nog een half uurtje slaap te pakken, de ander keek snel nog wat patiënten voor de bespreking na. In stilte lieten we elkaar rustig ontwaken. Vanaf het eindpunt ging de knop om en was het weer tijd voor een nieuwe dag. Ik ben blij dat ik nu weer bij deze ochtendspits thuishoor.