Zeven

Als huisarts moet je kunnen uitzeven: alleen gewapend met anamnese, lichamelijk onderzoek en contextuele informatie de zieken van de niet-zieken zien te scheiden en de huis-, tuin- en keukenklachten van de ernstige kwalen. Dat gaat vaak goed. Maar het leidt onvermijdelijk ook tot fout-negatieve uitslagen en dus tot onzekerheid. Omgaan met die onzekerheid, hoort bij het huisartsenvak, al vind ik het vak daardoor zwaar.

Een voorbeeld. Woensdagmiddag 14.00 uur meldt de assistente me dat mevrouw P. wil langskomen met haar baby. Het jongetje heeft hoge koorts en is slaperig. Ik besluit haar te laten komen; ik wil een meningitis uitsluiten.

De baby voelt warm aan, maar is niet suf. Zijn kin kan goed op de borst. Daarbij komen beide schoudertjes wat van de onderzoekbank omhoog. Dat vind ik merkwaardig, maar toch geen symptoom van meningitis. Hij heeft griep, is mijn conclusie. En dat zeg ik tegen zijn moeder, die nog steeds een ongeruste indruk maakt.

‘Kijk, nu doet hij het weer’, zegt ze. We zien hoe haar zoontje zijn hoofd langzaam naar achter naar een extensiestand beweegt, alsof dat prettiger aanvoelt. Zou hij toch…?

‘Laat me nog eens kijken’, zeg ik. Maar eigenlijk staat mijn besluit al vast. Ik ga hem verwijzen. Mij overkomt niet hetzelfde als tien jaar geleden. Toen stelde ik bij een 17-jarige jongen de diagnose griep. En drie uur later overleed hij aan een meningokokkensepsis.

De volgende dag hoor ik van de kinderarts dat het bij de baby geen meningitis was.

Zeven, het blijft een vak van vallen en opstaan, met alle zorgen van dien.

Maarten Cox, de huisarts