Werkdruk huisartsen

In de discussie over de toenemende werkdruk van huisartsen vind ik één aspect te weinig belicht: het grote tekort aan verpleegkundigen en doktersassistenten. Ik geef enkele voorbeelden.

Terwijl wordt gepleit - en er genoeg werk is - voor meer dan één fulltime assistente per huisarts, zijn die haast niet te krijgen.

De telefonische bereikbaarheid van veel poliklinieken is sterk verminderd door gebrek aan assistentes (gevolg: vaak antwoordapparaten, niet alleen lastig voor huisartsen, maar ook voor patiënten).

Ter taakverlichting van huisartsen en natuurlijk ook voor kwaliteitsverbetering, moeten er praktijkverpleegkundigen komen, met name voor astma/COPD en diabetes, maar die zijn bijna niet te vinden. (Terzijde: gaan samenwerken met een praktijkverpleegkundige, inhoudelijk en organisatorisch, kost heel veel tijd en energie.)

Het tekort aan verpleegkundigen in ziekenhuizen is een ramp. Ook voor huisartsen, want het leidt heel vaak tot onaangenaam gesoebat. ‘Wij hebben geen bed, collega.’ Geen bed is natuurlijk niet waar; in ieder ziekenhuis staan hele zalen leeg. Bedoeld wordt: er is geen personeel.

Het tekort aan wijkverpleegkundigen en ziekenverzorgenden leidt tot moeizame situaties bij zieken thuis, waardoor huisarts maar vooral mantelzorg zwaar worden belast. Daardoor moeten zieken vaak langer in het ziekenhuis blijven, want verantwoorde zorg is thuis niet mogelijk.

Het tekort aan verzorgend personeel in verpleeghuizen leidt tot zeer veel extra werk voor huisartsen bij mensen thuis die eigenlijk niet meer thuis kunnen. Patiënten kunnen uit ziekenhuizen niet meer doorstromen naar verpleeghuizen, waardoor ziekenhuizen nog meer verstopt raken (het verkeerde-bedprobleem). De oplossing voor deze problemen is simpel: een forse financiële opwaardering van de verpleegkundigen en doktersassistenten. Er is geld voor de zorgsector, ook voor hén.

Ik besef dat het gebrek aan opnamecapaciteit in ziekenhuizen en verpleeghuizen niet alleen ligt aan het tekort aan verpleegkundigen/verzorgenden, maar vooral komt door het jarenlang bezuinigen op zorg en het stelselmatig verminderen van het aantal bedden.

Een historische fout, zeker gezien de komende vergrijzing.

Amsterdam, april 2001