Pakezels

In onze hedendaagse grootschalige dienstenstructuur heeft mijn maatschap geen naam meer, maar een nummer. Nummer B-5 zal in 2003 in totaal 29 keer komen opdraven om zijn kunstje te doen. Bij elkaar opgeteld komt dat neer op zo’n 240 diensturen. Mind you, 240 diensturen dat zijn wel even zes veertigurige werkweken. En die komen bovenop de kantooruren die voor een huisartsondernemer al zo’n zestig uur per week bedragen. Geen wonder dat je een solopraktijk tegenwoordig aan de straatstenen niet meer kwijt kunt. Want welke zichzelf respecterende jonge huisarts met een gezin laat zich vandaag de dag opzadelen met een taak waarvoor een pakezel, zelfs op straffe van een flinke afranseling, nog feestelijk zou bedanken? Het is werk voor masochisten en workaholics. Het is gekkenwerk.

Je hoort de laatste tijd wel spreken over loopbaanperspectief en arbeidsdifferentiatie om de leegloop van het huisartsenvak tegen te gaan. Zou een seniorenbeleid daar eigenlijk ook niet onder moeten vallen? Want zou het niet billijk zijn als een huisarts van pakweg 55 jaar en ouder niet meer verplicht zou worden ook nog diensten te draaien? Uiteraard onder inhouding van de vergoeding die daarvoor geldt.

Ik ben net 57 geworden en ga mijn 31ste dienstjaar als huisarts in en, u voelt hem al aankomen, ik zou me best voor de diensten willen afmelden. Graag zelfs. En ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook huisartsen die heel wat jonger zijn, opgelucht zouden ademhalen als diensten geen verplichting meer zouden zijn, maar een keuzemodule.

LHV-bestuur, maak daar nou eens werk van.