Oom Hans

Mijn ouders waren bevriend met het gezin van onze huisarts. Hij was dus een soort suikeroom voor ons - oom Hans. Je hoefde als je wat mankeerde vaak niet eens naar het spreekuur, want tijdens een praatavondje werd er wel even in een keel gekeken en advies gegeven over een sportblessure. Als ik wél op het spreekuur kwam, gaf hij me bij het weggaan altijd een zoen - op beide wangen. Ik weet dat ik dat vanaf mijn veertiende niet leuk meer vond, vooral omdat hij daarbij ook een hand op mijn haar of in mijn hals legde en dan zoiets zei als ‘lieve meid van me’. Ik wilde die zoenen altijd ontwijken, maar dat lukte niet. En ik werd steeds banger dat hij me zou moeten gaan onderzoeken. Ik wilde aan de pil, maar durfde dat niet via hem te regelen. Toen ik ging studeren en bij de studentenartsen terechtkon, was dat een bevrijding voor me. In de weekenden bleef het soms lastig, want mijn moeder suggereerde vaak dat ik met dit of dat wel even bij oom Hans kon langsgaan. En ik durfde haar niet te confronteren met mijn angst voor haar halfgod Oom Hans.