NVVG-voorzitter: De verzekeringsarts ook curatief?

De beoordelende functie van de verzekeringsarts is breed bekend. Niet voor niets wordt hij in de volksmond dan ook wel keuringsarts genoemd. (Overigens een term die niet uit te bannen lijkt.) Dat hij ook begeleiding in zijn pakket heeft, is minder bekend. Een taak die echter geleidelijk aan steeds verder wordt uitgebreid. Wanneer is dit dan aan de orde, zult u zich afvragen?

Als we binnen de sociale zekerheid kijken, komt deze rol het duidelijkst naar voren bij de uitvoering van de Ziektewet. Alle werknemers die geen vaste werkgever hebben (zij die werkzaam zijn via een uitzendbureau of een WW-uitkering ontvangen), worden bij ziekte gezien en gevolgd door de verzekeringsarts. 

Meneer S. heeft een WW-uitkering. Door een val heeft hij een fractuur van een vinger opgelopen, waarvoor hij een gipsbehandeling kreeg. Door het CWI, waar hij zich ziek heeft gemeld, wordt hij verwezen naar het UWV, waar hij wordt opgeroepen. Het normale herstel vindt niet plaats. Na acht weken heeft hij nog veel klachten en kan hij zijn hand niet goed gebruiken. Desondanks is hij wel uit behandeling ontslagen met het advies veel te oefenen.

Bij deze beoordeling speelt de afweging: is het reëel dat meneer zoveel klachten aangeeft of heeft zijn grote afstand tot de arbeidsmarkt ervoor gezorgd dat zijn klachtendrempel aanzienlijk is verlaagd? In het eerste geval zal worden gekeken naar de noodzaak voor extra begeleiding. In het tweede geval zal hem duidelijk worden gemaakt dat zijn toestand geen belemmering vormt om soortgelijk werk te kunnen verrichten als hij heeft gedaan en zijn uitkering vanuit de Ziektewet zal dan worden beëindigd.

In toenemende mate krijgen we ook bij beoordelingen voor een uitkering, bijvoorbeeld in het kader van een arbeidsongeschiktheidsverzekering, de vraag om een advies te geven ter verbetering van de toestand van de cliënt en om daartoe ook de begeleiding ter hand te nemen.

Zo werd mevrouw E., een 41-jarige vrouw van Turkse afkomst, opnieuw beoordeeld. Ze had al vijf jaar een uitkering, waarbij was geconcludeerd dat ze geen reguliere arbeid kon verrichten vanwege een depressie en dwangmatig handelen. Dit bij duidelijke relatieproblematiek.

Al die tijd heeft ze eens in de drie tot zes weken een begeleidend contact naast medicatie. Een beeld waarbij duidelijk een evenwicht was ontstaan tussen de cliënt en haar omgeving en de behandelaar. Was dit echter een adequaat evenwicht?

Vanwege ervaren onduidelijkheid werd psychiatrische expertise aangevraagd, waarbij naar voren kwam dat de cliënte een dwangstoornis had en hiermee de situatie thuis nadelig bepaalde, vooral richting de kinderen. Een beeld dat niet adequaat werd behandeld en waarvoor de beoordelaar verdere behandeladviezen gaf.

Een duidelijke herziening van de begeleiding lijkt aan de orde. Een taak voor de verzekeringsarts om in ieder geval in overleg met behandelaars en cliënt te treden. De vraag is aan de orde of hij, in samenspraak met de cliënt, al dan niet tot een andere verwijzing moet komen.

Begeleiding is zeker een taak van de verzekeringsarts. Veelal betreft het dan complexe situaties, waarbij zijn eigen handelings­mogelijkheden momenteel beperkt zijn en hij is aangewezen op de bereidheid tot meewerken van de behandelende sector. De complexiteit van de regelgeving en het soms niet optimaal samenwerken van ketenpartners bij de re-integratie kunnen dit proces danig bemoeilijken.

Deze thema’s - hoe de verzekeringsarts kan bijdragen aan een effectieve re-integratie en welke vaardig­heden hij daarvoor in de toekomst nodig heeft - vormen de basis voor de inleidingen op ons congres ‘Samen werken’ op 11 december 2007. Inleidingen gegeven vanuit de hoek van de politiek, cliënten, ketenpartners en wetenschap. Zeker voor de verzekeringsartsen onder u een must. (Inschrijving start november 2007, zie

www.nvvg.nl

.)

Fred van Duijn, voorzitter NVVG