Levensgevaarlijk

Spreekuur donderdagochtend tien uur. Een modern geklede, goed Nederlands sprekende 19-jarige Turkse vrouw die na zichtbaar moed verzamelen het woord neemt.

‘Ik heb pijn in mijn borst.’

Daarna komt een stroeve anamnese op gang die eindigt met mijn vraag zich uit te kleden. Ze aarzelt.

‘Je kunt ook volgende week dinsdag terugkomen, dan zit hier een vrouwelijke huisarts’, stel ik voor.

‘Het moet toch gebeuren,’ zegt ze en kleedt zich uit. Op de onderzoekbank gezeten vraagt ze ineens of ze me kan vertrouwen.

‘Natuurlijk,’ zeg ik. ‘Alles wat hier wordt besproken, blijft onder ons.’

‘Ik ben misselijk en duizelig. Ik ben zwanger.’

‘Zou je er blij mee zijn als het zo is?’

‘Mijn vriend en ik, wij kennen elkaar al vier jaar, maar mijn ouders accepteren hem niet. Als ze weten dat ik zwanger ben, dan ben ik weg.’

‘Wat bedoel je met “weg”?’

‘Ik bedoel dood. Ik word dood gemaakt. Mijn leven is afgelopen.’ Ze kijkt erbij alsof haar lot is bezegeld.

De zwangerschapstest is positief.

‘Ik kan je naar een abortus­kliniek sturen,’ zeg ik.

‘Krijg ik dan geen brief thuis?’

‘Nee, dat gebeurt niet.’

‘Gaat u iets tegen mijn ouders zeggen?’

‘Nee, ik heb mijn beroeps­geheim. Er gaat niets naar buiten.’

‘Ze weten volgens mij al dat ik zwanger ben, want ik moet steeds overgeven.’

Even later loopt ze met een brief voor de abortuskliniek mijn spreekkamer uit, een levensgevaarlijke wereld tegemoet.

Een uur later belt haar moeder de assistente om te vragen of haar dochter op het spreekuur is geweest. Gelukkig kent de assistente het beroepsgeheim ook.

Maarten Cox, de huisarts