Kankeren

Kinderarts Paul Brand (MC 14/2009: 601) ervaart mijn bijdrage (MC 8/2009: 326) over de modernisering van de opleiding tot medisch specialist als een vorm van kankeren. Ik zou ongenuanceerd en met ernstig overdrijven de complexe werkelijkheid geweld aan doen.

Behoudens dat ik niet erg ben gecharmeerd van de term kankeren, ben ik er klaarblijkelijk ook niet in geslaagd om mijn zorg over een aantal ontwikkelingen van dit moderniseringstraject over het voetlicht te brengen.

Mijn belangrijkste kritiekpunt ligt niet zozeer op het terrein van de cursusinhoud zelf, maar veel meer bij de wijze waarop een dergelijke cursus dreigt te worden ingezet als prestatie-indicator voor de verdeling van opleidingsplaatsen. Instituten waar opleiders deze cursus massaal zouden hebben gevolgd, onderscheiden zich in positieve zin volgens VWS en hebben in hun gebruikte systematiek straks recht op meer opleidingsplaatsen.

In een reflex worden opleiders nu aangemoedigd om collectief vooral deze cursus te volgen. Zonder rekening te houden met de wisselende opleidingservaring van de cursisten lijkt het mij logisch dat meerwaarde en nut van deze cursus ook als wisselend zal worden ervaren. Iemand die zich ruim tien jaar met 'hart en ziel' en naar tevredenheid van zijn aios-groep bezighoudt met opleiden, zal waarschijnlijk minder rendement kunnen verwachten dan een jonge klare opleider.

Brand stelt daarnaast dat 'al dat gekanker' louter de sfeer verpest en dat je er toch niks mee opschiet. 'Niet klagen, maar dragen' is zijn devies. Een dergelijk typisch lijdzaam volgend gedrag is niet aan mij besteed. Toch lijkt de sfeer er bij ons niet erg onder te lijden. Met mijn soms wat (te) prikkelende stellingname probeer ik alleen de discussie open te trekken hetgeen door veel anderen gelukkig wel wordt herkend en gewaardeerd. 

Leiden, april 2009
dr.V.T.H.B.M. Smit, patholoog LUMC