Een zachte dood

In een van mijn laatste columns voerde ik een 52-jarige patiënt op die nog volop in de strijd was gewikkeld om zijn gemetastaseerde longcarcinoom te overwinnen. Welnu, hij heeft die strijd verloren. En hij heeft me gehouden aan mijn belofte euthanasie uit te voeren als de nood aan de man zou komen.

Het is nog snel gegaan. Plotseling was er 8 liter ascitesvocht. En binnen vijf dagen na aftappen zat het er weer. Eerst dacht hij nog het huwelijk van zijn zoon in juni te kunnen meemaken maar al snel zag hij het ijdele van die hoop in en legde hij het moegestreden hoofd in de schoot. Hij wilde dood en wel zo snel dat de meldingsprocedure hem nauwelijks nog kon bijbenen.

Euthanasie valt mij tegenwoordig steeds zwaarder heb ik gemerkt. Het is nu ruim 36 uur na de uitvoering en nog steeds wil ik het liefst met rust worden gelaten. Niet dat ik er niet achtersta maar het lijkt wel of de eerbied voor

het leven toeneemt naarmate ik zelf ouder word en dat daarom het besluit mee te werken aan euthanasie zwaarder op mij drukt. Bij de voorbereiding stuitte ik trouwens nog op een technisch probleempje. Want na inspectie van A’s armen twijfelde ik eraan of ik wel een geschikt bloedvat zou kunnen vinden om de euthanatica in te spuiten. En dat is de nachtmerrie van iedere arts: dat het op het moment suprême mislukt. Daarom heb ik me tijdens de uitvoering voor het eerst laten bijstaan door een infuus-ervaren verpleegkundige van de thuiszorg. En dat was maar goed ook. Het lukte mij niet en ook haar pas bij de tweede keer om een geschikt bloedvat aan te prikken. Maar toen vond de pavulon ook snel en geruisloos zijn weg.