De XY-factor

In de Volkskrant van vorige week constateerde een promovenda dat maar 11 procent van de studenten die de pabo afmaakt man is. Zij vond dat een zorgelijke ontwikkeling. Gebrek aan diversiteit verschraalt het onderwijs, vond zij. Mannen brengen vaak de wereld de klas binnen.

Is het teruglopende aantal mannen op de huisartsenopleiding ook zorgelijk te noemen? Op basis van mijn ervaringen op de werkvloer zeg ik van wel. Zo is de man-vrouwverhouding in mijn hagro (huisartsgroep) in 10 jaar tijd omgedraaid van 70/30 naar 30/70. En de vrouwelijke huisartsopleider in mijn vorige werkkring verzoekt al jaren tevergeefs om een mannelijke aio.

De eerste mannelijke aio was namelijk goed bevallen in ons gezelschap van vijf kippen en een haan. Maar het antwoord is steevast dat er geen mannen beschikbaar zijn. En pas geleden vertelde mij een man­nelijke coassistent, die bij ons een vier maanden durende verdiepingsstage volgt, dat hij de enige man is in een groepje van twaalf.

Is de XY-factor in de huisartspraktijk binnenkort een uitzondering? Via Google kwam ik tot een iets minder scheef beeld. Maar toch is vandaag de dag twee van de drie huisartsen die van de huisartsen­opleiding komt een vrouw.

Het zou zonde zijn als mannen geen huisarts meer willen worden. Mannen kunnen net zo min worden gemist als vrouwen. Diversiteit is goed voor de sfeer op de werkvloer, de kijk op ziektes en voor de artsen­organisaties. Trouwens, patiënten zelf willen ook niet anders.

Waarom willen mannen eigenlijk geen huisarts meer worden? Willen wij daar wat aan doen? Het lijkt me tijd voor actie.

Maarten Cox,  de huisarts